محمدجواد ظریف، وزیر امور خارجه ایران که برای شرکت در نشست امنیتی مونیخ در آلمان به سر می‌برد، گفته ایران آماده همکاری با عربستان سعودی درباره سوریه است و ابراز امیدواری کرده که "مذاکرات مونیخ به فاجعه انسانی در سوریه پایان دهد."
آقای ظریف در سخنرانی خود در اجلاس امنیتی مونیخ گفته "ایران و عربستان از منافع مشترکی در سوریه برخوردارند و لازم است که با هم همکاری کنند."
وزیر امور خارجه ایران در نشست امنیتی مونیخ گفت:"ما معتقدیم که هیچ چیز نمی تواند در منطقه وجود داشته باشد که نتوان آن را حل و فصل کرد."
آقای ظریف گفت:"من امیدوارم مذاکرات مونیخ به یک راه حل منطقی درمورد بحران سوریه منجر و برای پایان این فاجعه انسانی راه حلی نیز پیدا شود."
او از "فرقه گرایی" به عنوان "یک چالش مهم در کنار بحران پناهندگی" یاد کرده و گفته "با همکاری برادرانمان درعربستان سعودی و ترکیه ما خواهیم توانست مسائل و مشکلات منطقه را حل کنیم."
کارشناسان می گویند که این اظهارات وزیر امور خارجه ایران، آشکارا قدمی در راستای کاهش تنش و کمک به حل بغرنج ترین و پیچیده ترین مساله منطقه ای یعنی بحران سوریه است.
به باور آگاهان، اکنون نوبت عربستان سعودی است که به این موضع گیری، پاسخ مثبت و مناسب بدهد و از افزایش و زایش تنش در منطقه، فاصله بگیرد.
این نخستین بار نیست که ایرانی ها در زمینه همکاری با عربستان برای کاهش تنش در منطقه اعلام آمادگی کرده و اعلام نموده است که در این زمینه آماده هرنوع رایزنی و گفتگو است؛ اما این موضع گیری ها غالبا از سوی عربستان سعودی، مورد استقبال قرار نگرفته و ریاض همچنان به رویکرد تهاجمی و تنش آفرینانه خود در حوزه سیاست خارجی و مسایل منطقه ای ادامه داده است.
منتقدان می گویند که وضعیت حاد و خطرناک جاری در منطقه، مستقیما از سیاست های تهاجمی رژيم سعودی به بهانه مقابله با نفوذ ایران در منطقه خاور میانه و نجات کشورهای عربی، ناشی شده است و برخلاف ادعاهایی که عربستان سعودی مطرح می کند، این سیاست ها پیش از آنکه ضربه ای به ایران وارد کند یا آسیبی به قدرت غیر قابل انکار آن کشور برساند، مصایب و بدبختی های مهیب و سنگینی را برای اعراب و مسلمانان ساکن منطقه آشوب زده خاور میانه به بار آورده است.
وضعیت جاری در عراق، سوریه، لیبی، یمن و سایر کشورهای منطقه، غالبا ناشی از سیاست های غلط و سلطه جویانه رژيم سعودی است. ساکنان همه این کشورها اعراب و مسلمانان هستند؛ بنابراین، به باور آگاهان، اگر منصفانه، عادلانه و بی طرفانه به قضایا نگاه کنیم، اکنون زمان آن فرارسیده است که دو قدرت مهم منطقه ای یعنی ایران و عربستان سعودی، برای حل یکی از فراگیرترین و طولانی ترین بحران های منطقه ای یعنی جنگ سوریه، باهم گفتگو کنند و به تصمیم های سازنده مشترک، دست پیدا نمایند؛ در غیر آن، ادامه این وضعیت و تعمیق و تشدید بحران انسانی و ناامنی های فراگیر منطقه ای ناشی از آن، فقط آینده خاور میانه را با مخاطرات جدی و هولناکی رو به رو می کند و بدتر از آن اینکه به موج های تازه و ویرانگری از بنیادگرایی، تروریزم، تکفیری گری، افراط و فرقه گرایی، دامن می زند.
سران کنونی رژيم سعودی در پی شکست های سخت و فضیحت باری که در یمن، سوریه، عراق و سایر سرزمین های اسلامی و عربی خوردند، اکنون باید به این جمع بندی رسیده باشند که اسلاف آنها که از یک سیاست خارجی به شدت محتاطانه و محافظه کارانه پیروی می کردند، راه درستی را در پیش گرفته بودند.
آنها می دانستند که این به سود یک رژيم غیر مردمی و خودبنیاد در منطقه خاور میانه نیست که چنین آشکار و بی محابا به فرقه گرایی، جنگ، خشونت، رویارویی با قدرت های بزرگ و پیروی از قدرت های سلطه گر بین المللی بر علیه کشورهای دوست و برادر خود در دنیای اسلام، وسیعا دامن بزند و پول های بادآورده نفتی را در راستای افزایش تنش و زایش تفرقه و ترور به کار ببندد.
ایران در خصوص بحران سوریه، خواستار همکاری با عربستان است؛ اما سعودی ها سخن از مقدمه چینی برای حمله زمینی به آن کشور می زنند و این کاملا توضیح می دهد که فتنه ها، فرقه گرایی و تکفیر و ترور شایع در منطقه، ناشی از سیاست های کدام کشور است.
آقای ظریف در سخنرانی خود در اجلاس امنیتی مونیخ گفته "ایران و عربستان از منافع مشترکی در سوریه برخوردارند و لازم است که با هم همکاری کنند."
وزیر امور خارجه ایران در نشست امنیتی مونیخ گفت:"ما معتقدیم که هیچ چیز نمی تواند در منطقه وجود داشته باشد که نتوان آن را حل و فصل کرد."
آقای ظریف گفت:"من امیدوارم مذاکرات مونیخ به یک راه حل منطقی درمورد بحران سوریه منجر و برای پایان این فاجعه انسانی راه حلی نیز پیدا شود."
او از "فرقه گرایی" به عنوان "یک چالش مهم در کنار بحران پناهندگی" یاد کرده و گفته "با همکاری برادرانمان درعربستان سعودی و ترکیه ما خواهیم توانست مسائل و مشکلات منطقه را حل کنیم."
کارشناسان می گویند که این اظهارات وزیر امور خارجه ایران، آشکارا قدمی در راستای کاهش تنش و کمک به حل بغرنج ترین و پیچیده ترین مساله منطقه ای یعنی بحران سوریه است.
به باور آگاهان، اکنون نوبت عربستان سعودی است که به این موضع گیری، پاسخ مثبت و مناسب بدهد و از افزایش و زایش تنش در منطقه، فاصله بگیرد.
این نخستین بار نیست که ایرانی ها در زمینه همکاری با عربستان برای کاهش تنش در منطقه اعلام آمادگی کرده و اعلام نموده است که در این زمینه آماده هرنوع رایزنی و گفتگو است؛ اما این موضع گیری ها غالبا از سوی عربستان سعودی، مورد استقبال قرار نگرفته و ریاض همچنان به رویکرد تهاجمی و تنش آفرینانه خود در حوزه سیاست خارجی و مسایل منطقه ای ادامه داده است.
منتقدان می گویند که وضعیت حاد و خطرناک جاری در منطقه، مستقیما از سیاست های تهاجمی رژيم سعودی به بهانه مقابله با نفوذ ایران در منطقه خاور میانه و نجات کشورهای عربی، ناشی شده است و برخلاف ادعاهایی که عربستان سعودی مطرح می کند، این سیاست ها پیش از آنکه ضربه ای به ایران وارد کند یا آسیبی به قدرت غیر قابل انکار آن کشور برساند، مصایب و بدبختی های مهیب و سنگینی را برای اعراب و مسلمانان ساکن منطقه آشوب زده خاور میانه به بار آورده است.
وضعیت جاری در عراق، سوریه، لیبی، یمن و سایر کشورهای منطقه، غالبا ناشی از سیاست های غلط و سلطه جویانه رژيم سعودی است. ساکنان همه این کشورها اعراب و مسلمانان هستند؛ بنابراین، به باور آگاهان، اگر منصفانه، عادلانه و بی طرفانه به قضایا نگاه کنیم، اکنون زمان آن فرارسیده است که دو قدرت مهم منطقه ای یعنی ایران و عربستان سعودی، برای حل یکی از فراگیرترین و طولانی ترین بحران های منطقه ای یعنی جنگ سوریه، باهم گفتگو کنند و به تصمیم های سازنده مشترک، دست پیدا نمایند؛ در غیر آن، ادامه این وضعیت و تعمیق و تشدید بحران انسانی و ناامنی های فراگیر منطقه ای ناشی از آن، فقط آینده خاور میانه را با مخاطرات جدی و هولناکی رو به رو می کند و بدتر از آن اینکه به موج های تازه و ویرانگری از بنیادگرایی، تروریزم، تکفیری گری، افراط و فرقه گرایی، دامن می زند.
سران کنونی رژيم سعودی در پی شکست های سخت و فضیحت باری که در یمن، سوریه، عراق و سایر سرزمین های اسلامی و عربی خوردند، اکنون باید به این جمع بندی رسیده باشند که اسلاف آنها که از یک سیاست خارجی به شدت محتاطانه و محافظه کارانه پیروی می کردند، راه درستی را در پیش گرفته بودند.
آنها می دانستند که این به سود یک رژيم غیر مردمی و خودبنیاد در منطقه خاور میانه نیست که چنین آشکار و بی محابا به فرقه گرایی، جنگ، خشونت، رویارویی با قدرت های بزرگ و پیروی از قدرت های سلطه گر بین المللی بر علیه کشورهای دوست و برادر خود در دنیای اسلام، وسیعا دامن بزند و پول های بادآورده نفتی را در راستای افزایش تنش و زایش تفرقه و ترور به کار ببندد.
ایران در خصوص بحران سوریه، خواستار همکاری با عربستان است؛ اما سعودی ها سخن از مقدمه چینی برای حمله زمینی به آن کشور می زنند و این کاملا توضیح می دهد که فتنه ها، فرقه گرایی و تکفیر و ترور شایع در منطقه، ناشی از سیاست های کدام کشور است.
