حامد کرزی؛ رییس جمهور پیشین که در این روزها در هند به سر می برد از این کشور خواهان کمک های نظامی بیشتر شده است.
آقای کرزی به روزنامه ایندین اکسپرس گفته که هند می تواند امکانات دفاعی، سخت افزارهای نظامی و زمینه آموزش نیروهای افغان را فراهم کند.
کرزی با کم اهمیت دانستن نگرانی احتمالی پاکستان از این مسأله گفته است که هند باید ملاحظات و منافع خود را داشته باشد و نسبت به روابط خود با افغانستان آگاه و هوشیارتر عمل کند.
او گفت که هند باید در تأمین نیازهای نظامی افغانستان جسورتر باشد و نگران خشم احتمالی پاکستان در خصوص این موضوع نباشد.
او خطاب به دهلی نو گفت:"امکانات از شما، نیروی انسانی از ما. ما نمی خواهیم سربازان هندی در افغانستان باشند.
کرزی ضمن حمایت از اظهارات نخست وزیر هند در خصوص وضعیت حقوق بشر در ایالت بلوچستان پاکستان گفت که این ایالت به شدت از فعالیت گروه‌های افراطی رنج می برد که موجب نگرانی مردم این ایالت شده است.
این در حالی است که به باور کارشناسان، آقای کرزی در زمان حاکمیت ۱۴ ساله خود نیز تلاش های فراوانی به منظور برقراری ارتباطات و همکاری های گسترده نظامی و استراتژيک با هند، انجام داد.
او در این زمینه دستاوردهایی نیز کسب کرد؛ اما به عقیده منتقدان، این دستاوردها به اندازه ای نبود که افغانستان را در برابر آسیب های سنگین ناشی از جنگ نیابتی هند و پاکستان؛ دو قدرت اتمی واقع در جنوب آسیا، بیمه کند؛ بلکه شماری از کارشناسان عقیده دارند که یکجانبه گرایی سیاسی کرزی در خصوص نزدیک شدن به هند حتی موجب بدتر شدن وضعیت امنیتی در افغانستان شد که مستقیما ناشی از اعمال سیاست های خرابکارانه پاکستان و تروریست های دست آموز و مورد حمایت آن کشور بود.
به نظر می رسد که کرزی هم در مقاطعی متوجه اشتباه آمیز و پر هزینه بودن این یکجانبه گرایی شده بود و به همین دلیل، هنگامی که سعی می کرد روابط راهبردی اش را با هند توسعه دهد به این نکته هم اشاره می کرد که «هند دوست ماست، پاکستان برادر ماست.»
این امر البته هیچگاه موجب نشد تا پاکستانی ها به کرزی و سیاست هایش اعتماد کنند و به همین دلیل، بیشتر به او عنوان «دوست هند» نگاه می کردند تا «برادر پاکستان».
کارشناسان می گویند که سیاست های کرزی یکبار دیگر همان اشتباهات تارخی را تکرار کرد که موجب شد پاکستان برای همیشه به افغانستان به عنوان یک دشمن و رقیب غیر قابل اعتماد نگاه کند؛ اشتباهاتی که از امتناع دولت وقت افغانستان از به رسمیت شناختن یک دولت اسلامی نوبنیاد در همسایگی اش پس از جدا شدن پاکستان از هند آغاز شد و با طرح داعیه بلندپروازانه، غیر سودمند، غیر عملی و عمیقا زیانبار تشکیل «پشتونستان بزرگ» با از میان برداشتن مرز میان قبایل دو سوی سرحد، تشدید شد و تا امروز استمرار پیدا کرد.
منتقدان می گویند که این مشکلات تاریخی چیزی نیست یکشبه حل شود؛ اما بی تردید، با اعمال و اتخاذ سیاست ها و رویکردهای هوشمندانه، غیر چالشی و با حد اکثر انعطاف و خویشتن داری می توان تبعات و هزینه های آن را برای امنیت، استقلال، حاکمیت و تمامیت ارضی افغانستان، کاهش داد.
در این تردیدی نیست که در طول سالیان سال، بحران های دوجانبه میان پاکستان و افغانستان به اندازه ای ریشه دار و قدرتمند شده که اینک پاکستان با تمام توان، کمر به انهدام افغانستان بسته و به چیزی کمتر از ویرانی، عقب ماندگی، درگیری مداوم و بی خانمانی مردم افغانستان، رضایت نمی دهد.
در این میان، سیاست خارجی تکراری و بی ثمر کابل مبنی بر تلاش برای پیدا کردن یک شریک، حامی و محافظ قدرتمند خارجی هم هیچگاه به اندازه ای مؤثر نبوده که بتواند خطرات ناشی از دشمنی مستقیم پاکستان با افغانستان را از میان بردارد؛ زیرا اول اینکه قدرت های خارجی هیچگاه فراتر از آنچه منافع شان اقتضا می کند، در این زمینه سرمایه گذاری نمی کنند و از جانب دیگر، برخی از منافع بزرگ شان تنها از مسیر دوستی با پاکستان، تأمین و تضمین می شود و به همین دلیل در صورتی که در انتخاب میان افغانستان و پاکستان، مخیر شوند، بی درنگ، پاکستان را انتخاب می کنند؛ کاری که هم اکنون امریکا انجام می دهد و روسیه شوروی به دلیل عدم انجام آن، هزینه سنگینی پرداخت.
با این حساب، مواضع اخیر کرزی به خصوص در زمینه هواداری از مواضع هند در چالش با پاکستان که آشکارا نوعی مداخله در امور داخلی آن کشور به حساب می آید، تنها به بدتر شدن وضعیت منجر خواهد شد؛ آنهم در شرایطی که کرزی عملا هیچ نقش و سمت رسمی حقوقی ندارد؛ اما اظهارات ضد پاکستانی وی، بی تردید، هزینه های اضافی ناشی از دشمنی پاکستان را بر مردم افغانستان بار خواهد کرد.
کرزی ممکن است به دلیل تعلق خاطر سیاسی اش به هند، در موضع گیری ضد پاکستانی منافعی داشته باشد؛ اما این منافع بدون شک همسو با منافع کلان افغانستان نیست و به همین دلیل، سیاست گذاران دستگاه دیپلماسی افغانستان نباید اجازه دهند افراد، با خرج کردن از حساب مردم و سیاست خارجی افغانستان، به منافع و مطامع شخصی شان برسند.
