پاپ فرانسیس؛ رهبر کاتولیک‌های جهان، در نشست عمومی سازمان ملل از توافق اتمی قدرت های جهان با ایران دفاع کرد.
او گفت:"توافق اخیر درباره مساله هسته ای... شاهدی بر ظرفیت های حسن نیت سیاسی و اجرای قانون با خلوص، بردباری و پایداری است. من امیدوارم که این توافق تداوم یابد و مؤثر باشد و ثمرات مورد نظر را با همکاری طرفین به بار آورد."
پاپ به "اثرات منفی مداخلات نظامی و سیاسی" در منطقه خاور میانه اشاره کرده و در عین حال نسبت به "وضعیت دردناک" مسیحیان و دیگر گروه های قومی و مذهبی در این منطقه هشدار داده است.
رهبر کاتولیک های جهان همچنین گفت که نه تنها در مورد آزار و اذیت به دلایل مذهبی؛ بلکه در هر درگیری دیگری، از اوکراین گرفته تا سوریه، عراق، لیبی و سودان جنوبی، انسان های واقعی بر منافع گروهی ترجیح دارند.
هفتادمین مجمع عمومی سازمان ملل در نیویارک برگزار می شود و رهبران کشورهای مختلف جهان، برای شرکت در آن به نیویورک سفر کرده‌اند.
اگرچه در حال حاضر، توافق هسته ای ایران و قدرت های جهانی، مراحل سخت و دشوار خود را سپری کرده است و به همین دلیل، این حمایت، پاپ دیگر نمی تواند آن اهمیت و کارکرد و تاثیرگذاری راهبردی را که مثلا در دوره جدال سنگین دموکرات ها و جمهوری خواهان امریکایی یا تلاش های مستمر و نفسگیر اعراب و یهودیان بر علیه این توافق داشت، اکنون داشته باشد. با این حساب، می توان ادعا کرد که این اعلام حمایت، اندکی دیرهنگام صادر شده است؛ اما نمی توان انکار کرد که موضع پاپ در حمایت از این توافق، در هر حال، مهم است و دست کم می تواند اقدامی برای حمایت از صلح و مذاکره و منطق تعامل و گفتگو به جای منطق جنگ و زورگویی و خشونت و ترور و تهاجم نظامی باشد.
در ادامه سخنان پاپ، به اهمیت نکته های پیشگفته، بیشتر پی خواهیم برد.
پاپ با این اعلام حمایت، در واقع به صورت غیر مستقیم، نفرت و انزجار و بیزاری خود را از جنگ و ترور و آدمکشی و زبان تهدید و زور بیان داشته و همانگونه که در برابر «اثرات منفی مداخلات نظامی و سیاسی» در منطقه خاور میانه هشدار داده است، تلویحا عوامل این مداخلات را نیز به باد انتقاد گرفته است.
بر همگان روشن است که چه کسانی عوامل وضعیت جاری در خاور میانه محسوب می شوند. چه کسانی از تروریزم و دهشت افکنی در خاور میانه به ویژه در عراق و سوریه و لیبی و یمن و بحرین و... حمایت می کنند. چه کسانی و به چه دلیلی بر کشورها و ملت های دیگر حمله نظامی و مداخله سیاسی می کنند. چه رژیم هایی امنیت، توازن تسلیحاتی و موازنه قدرت در منطقه حساس و آسیب پذیر خاور میانه را برهم زده اند. چه کشورها و رژیم هایی سالانه میلیاردها دالر را صرف خرید جنگ افزارهای سنگین و مرگبار امریکایی و انگلیسی و فرانسوی می کنند و از سازمان های تروریستی، حمایت های مالی و تسلیحاتی و ايدئولوژیک می کنند. چه رژیم هایی اقدام به ساخت و انباشت تسلیحات اتمی و کشتار جمعی می کنند و به این ترتیب، خاور میانه عاری از سلاح های کشتار جمعی را به یک رویای دور و دست نیافتنی بدل می کنند. چه رژیم هایی و چرا بر سر مردم بی دفاع یمن و فلسطین، بمب می ریزند و...
بنابراین، اعلام حمایت از توافق هسته ای ایران و جهان، صرفا یک اعلام حمایت تشریفاتی نیست و می تواند پیام های ضمنی دیگری برای طرف های دخیل و مؤثر در بحران های خاور میانه ای هم داشته باشد؛ بحران هایی که به جز مسلمانان، مسیحیان زیادی را نیز آواره و بی خانمان کرده و سرزمین ها و شهرها و عبادتگاه های تاریخی و باستانی آنان را ویران کرده و زنان و کودکان شان را اسیر گروه های تروریستی کرده است.
این اعلام حمایت صریح پاپ، به معنای نقد ضمنی و تلویحی او از رویکرد رژيم هایی مانند عربستان سعودی و اسراییل به عنوان دو محور متحد و همسو در ناامنی ها و بی ثباتی های خاور میانه ای است؛ آنهایی که فجایع عمیق و بزرگی را بر ساکنان خاور میانه به ویژه مسیحیان عراق و سوریه، تحمیل کرده اند. آنهایی که به تعبیر پاپ به «ظرفیت های حسن نیت سیاسی و اجرای قانون با خلوص، بردباری و پایداری» اعتقادی ندارند و با همه همه چیز با منطق زور برخورد می کنند.
او گفت:"توافق اخیر درباره مساله هسته ای... شاهدی بر ظرفیت های حسن نیت سیاسی و اجرای قانون با خلوص، بردباری و پایداری است. من امیدوارم که این توافق تداوم یابد و مؤثر باشد و ثمرات مورد نظر را با همکاری طرفین به بار آورد."
پاپ به "اثرات منفی مداخلات نظامی و سیاسی" در منطقه خاور میانه اشاره کرده و در عین حال نسبت به "وضعیت دردناک" مسیحیان و دیگر گروه های قومی و مذهبی در این منطقه هشدار داده است.
رهبر کاتولیک های جهان همچنین گفت که نه تنها در مورد آزار و اذیت به دلایل مذهبی؛ بلکه در هر درگیری دیگری، از اوکراین گرفته تا سوریه، عراق، لیبی و سودان جنوبی، انسان های واقعی بر منافع گروهی ترجیح دارند.
هفتادمین مجمع عمومی سازمان ملل در نیویارک برگزار می شود و رهبران کشورهای مختلف جهان، برای شرکت در آن به نیویورک سفر کرده‌اند.
اگرچه در حال حاضر، توافق هسته ای ایران و قدرت های جهانی، مراحل سخت و دشوار خود را سپری کرده است و به همین دلیل، این حمایت، پاپ دیگر نمی تواند آن اهمیت و کارکرد و تاثیرگذاری راهبردی را که مثلا در دوره جدال سنگین دموکرات ها و جمهوری خواهان امریکایی یا تلاش های مستمر و نفسگیر اعراب و یهودیان بر علیه این توافق داشت، اکنون داشته باشد. با این حساب، می توان ادعا کرد که این اعلام حمایت، اندکی دیرهنگام صادر شده است؛ اما نمی توان انکار کرد که موضع پاپ در حمایت از این توافق، در هر حال، مهم است و دست کم می تواند اقدامی برای حمایت از صلح و مذاکره و منطق تعامل و گفتگو به جای منطق جنگ و زورگویی و خشونت و ترور و تهاجم نظامی باشد.
در ادامه سخنان پاپ، به اهمیت نکته های پیشگفته، بیشتر پی خواهیم برد.
پاپ با این اعلام حمایت، در واقع به صورت غیر مستقیم، نفرت و انزجار و بیزاری خود را از جنگ و ترور و آدمکشی و زبان تهدید و زور بیان داشته و همانگونه که در برابر «اثرات منفی مداخلات نظامی و سیاسی» در منطقه خاور میانه هشدار داده است، تلویحا عوامل این مداخلات را نیز به باد انتقاد گرفته است.
بر همگان روشن است که چه کسانی عوامل وضعیت جاری در خاور میانه محسوب می شوند. چه کسانی از تروریزم و دهشت افکنی در خاور میانه به ویژه در عراق و سوریه و لیبی و یمن و بحرین و... حمایت می کنند. چه کسانی و به چه دلیلی بر کشورها و ملت های دیگر حمله نظامی و مداخله سیاسی می کنند. چه رژیم هایی امنیت، توازن تسلیحاتی و موازنه قدرت در منطقه حساس و آسیب پذیر خاور میانه را برهم زده اند. چه کشورها و رژیم هایی سالانه میلیاردها دالر را صرف خرید جنگ افزارهای سنگین و مرگبار امریکایی و انگلیسی و فرانسوی می کنند و از سازمان های تروریستی، حمایت های مالی و تسلیحاتی و ايدئولوژیک می کنند. چه رژیم هایی اقدام به ساخت و انباشت تسلیحات اتمی و کشتار جمعی می کنند و به این ترتیب، خاور میانه عاری از سلاح های کشتار جمعی را به یک رویای دور و دست نیافتنی بدل می کنند. چه رژیم هایی و چرا بر سر مردم بی دفاع یمن و فلسطین، بمب می ریزند و...
بنابراین، اعلام حمایت از توافق هسته ای ایران و جهان، صرفا یک اعلام حمایت تشریفاتی نیست و می تواند پیام های ضمنی دیگری برای طرف های دخیل و مؤثر در بحران های خاور میانه ای هم داشته باشد؛ بحران هایی که به جز مسلمانان، مسیحیان زیادی را نیز آواره و بی خانمان کرده و سرزمین ها و شهرها و عبادتگاه های تاریخی و باستانی آنان را ویران کرده و زنان و کودکان شان را اسیر گروه های تروریستی کرده است.
این اعلام حمایت صریح پاپ، به معنای نقد ضمنی و تلویحی او از رویکرد رژيم هایی مانند عربستان سعودی و اسراییل به عنوان دو محور متحد و همسو در ناامنی ها و بی ثباتی های خاور میانه ای است؛ آنهایی که فجایع عمیق و بزرگی را بر ساکنان خاور میانه به ویژه مسیحیان عراق و سوریه، تحمیل کرده اند. آنهایی که به تعبیر پاپ به «ظرفیت های حسن نیت سیاسی و اجرای قانون با خلوص، بردباری و پایداری» اعتقادی ندارند و با همه همه چیز با منطق زور برخورد می کنند.
