"من نشانه ای از اصلاح نمی بینم. ما نیازمند تساوی میان دو مذهب هستیم؛ به خصوص در مشاغل، در وزارت داخله و ارتش و حتی در وزارت عدلیه. این کشور دچار فرقه گرایی شده است و به طور مشخص، مذهب شیعه به حاشیه رانده شده است."
این اظهار نظر مریم عبدالله؛ مادر عزادار پسر ۱۴ ساله بحرینی علی الشیخ است که در تظاهراتی در ماه آگست سال گذشته میلادی و در اثر برخورد بالون گاز اشک آوری که توسط پولیس شلیک شد، به شهادت رسید.
مریم عبدالله، تنها یکی از زنان انقلابی بحرین است که شکاف سیاسی، اجتماعی و مذهبی اعمال شده در جامعه بحرین را حس کرده و فلسفه قیام و انقلاب مردمی این کشور را به خوبی درک کرده است.
زنان در انقلاب بحرین -برخلاف لیبیا و یمن- نقش بسیار پررنگی در حرکت های انقلابی دارند و این نشان می دهد که الگوهای انقلابی شیعی مانند حضرت زهرا(س) و حضرت زینب(س) آموزه های انقلابی و مبارزاتی ارزشمندی را به نسل زنان شیعه انقلابی این سرزمین، آموخته است.
سخنان و اظهارات مریم عبدالله که از زبان زنی جهان سومی ابراز می شود، هر مخاطب ناآشنا با فرهنگ و عمق خودآگاهی سیاسی در جهان سوم به ویژه جامعه عقب مانده بحرین و اکثریت شیعی محروم و در حاشیه این کشور را شگفت زده می کند.
او در این جملات، هرگز همانند یک مادر داغدیده و عزادار، سخن نمی گوید؛ مادری که انتظار می رود با اشک و آه از فرزند ۱۴ ساله شهیدش سخن بگوید، از خاطراتی که از او دارد و از عواطف مادرانه نسبت به وی؛ اما در کمال شگفتی او به رغم اینکه در میان عکس های فرزندش نشسته است، هیچگاه از او نمی گوید او از کودک عزیزتر دیگری سخن می گوید؛ کودکی که با وجود گذشت نزدیک به دوسال از تولد آن، دیگر چندان هم کودک نیست. او اکنون بالغ شده است و خود می تواند راه خود را پیدا کند و مسیرش را مشخص سازد. این کودک، انقلاب مردمی بحرین نام دارد. انقلابی که مثل همه انقلاب های عربی با شعار "مردم خواهان سرنگونی نظام هستند" و البته "مرگ بر حمد" شناخته می شود.
انقلاب بحرین، اکنون با خون مردم انقلابی آن، عجین گشته است؛ به گونه ای که اکنون مادری عزادار مانند مریم عبدالله نیز می داند که فلسفه شکل گیری و ادامه انقلاب چیست و مهم تر از آن اینکه همانند یک رهبر کارکشته سیاسی، قادر است آن را توضیح دهد.
برای زنانی مانند مریم عبدالله، اهمیتی ندارد که چند علی الشیخ ۱۴ ساله دیگر، از سوی جوخه های مرگ و سرکوب آل خلیفه با پشتیبانی مستقیم ارتش اشغالگر سعودی و پشتگرمی ناوگان پنجم ارتش بزرگ ترین دموکراسی جهان یعنی ایالات متحده امریکا، به خاک و خون کشیده می شوند.
وضعیت در بحرین، بسیار متفاوت از هر نقطه دیگر دستخوش انقلاب در خاورمیانه است. با وجود فضای پولیسی سرکوب، ادامه تظاهرات های انقلابی شبانه آن هم با حضور گسترده زنان مبارز و انقلابی شیعه، کاری شبیه گرفتن ذغال برافروخته در کف دست است.
استمرار پایمردی و ایستادگی مردان و زنان شیعه انقلابی در بحرین، اکنون به موجی از نگرانی های سیاسی و اجتماعی در خاورمیانه دامن زده است. سرایت و صدور این انقلاب به سایر مناطق شیعه نشین که تحت سلطه اکثریت غیرشیعی و دستگاه های استبدادی و سرکوبگر سیاسی-پولیسی قرار دارند اکنون محور اصلی نگرانی های دامن گستری است که از کاخ های طلایی فسیل های آل سعود تا اتاق های فکر کاخ سفید و پنتاگون و وزارت خارجه ایالات متحده را فراگرفته است.
شماری از تحلیلگران می گویند انقلاب بحرین با نوعی خودآگاهی تاریخی همراه است که می تواند مبنای بلوغ و و شکوفایی بسیاری از انقلاب های عربی و خاورمیانه ای قرار گیرد.
حضور زنان بیدار، شجاع و مبارز شیعه در انقلاب بحرین، این انقلاب را به الگویی بی بدیل از مردم سالاری شیعی تبدیل کرده و به قیام های مردمی در بحرین، اهمیتی منحصر به فرد بخشیده است.
با این حساب، دور از انتظار نخواهد بود اگر انقلاب کنونی بحرین، الگوی شکل گیری خاورمیانه آینده قرار گیرد؛ چیزی که اعراب و قدرت های بزرگ نیز عمیقا از آن بیمناک اند.
این اظهار نظر مریم عبدالله؛ مادر عزادار پسر ۱۴ ساله بحرینی علی الشیخ است که در تظاهراتی در ماه آگست سال گذشته میلادی و در اثر برخورد بالون گاز اشک آوری که توسط پولیس شلیک شد، به شهادت رسید.
مریم عبدالله، تنها یکی از زنان انقلابی بحرین است که شکاف سیاسی، اجتماعی و مذهبی اعمال شده در جامعه بحرین را حس کرده و فلسفه قیام و انقلاب مردمی این کشور را به خوبی درک کرده است.
زنان در انقلاب بحرین -برخلاف لیبیا و یمن- نقش بسیار پررنگی در حرکت های انقلابی دارند و این نشان می دهد که الگوهای انقلابی شیعی مانند حضرت زهرا(س) و حضرت زینب(س) آموزه های انقلابی و مبارزاتی ارزشمندی را به نسل زنان شیعه انقلابی این سرزمین، آموخته است.
سخنان و اظهارات مریم عبدالله که از زبان زنی جهان سومی ابراز می شود، هر مخاطب ناآشنا با فرهنگ و عمق خودآگاهی سیاسی در جهان سوم به ویژه جامعه عقب مانده بحرین و اکثریت شیعی محروم و در حاشیه این کشور را شگفت زده می کند.
او در این جملات، هرگز همانند یک مادر داغدیده و عزادار، سخن نمی گوید؛ مادری که انتظار می رود با اشک و آه از فرزند ۱۴ ساله شهیدش سخن بگوید، از خاطراتی که از او دارد و از عواطف مادرانه نسبت به وی؛ اما در کمال شگفتی او به رغم اینکه در میان عکس های فرزندش نشسته است، هیچگاه از او نمی گوید او از کودک عزیزتر دیگری سخن می گوید؛ کودکی که با وجود گذشت نزدیک به دوسال از تولد آن، دیگر چندان هم کودک نیست. او اکنون بالغ شده است و خود می تواند راه خود را پیدا کند و مسیرش را مشخص سازد. این کودک، انقلاب مردمی بحرین نام دارد. انقلابی که مثل همه انقلاب های عربی با شعار "مردم خواهان سرنگونی نظام هستند" و البته "مرگ بر حمد" شناخته می شود.
انقلاب بحرین، اکنون با خون مردم انقلابی آن، عجین گشته است؛ به گونه ای که اکنون مادری عزادار مانند مریم عبدالله نیز می داند که فلسفه شکل گیری و ادامه انقلاب چیست و مهم تر از آن اینکه همانند یک رهبر کارکشته سیاسی، قادر است آن را توضیح دهد.
برای زنانی مانند مریم عبدالله، اهمیتی ندارد که چند علی الشیخ ۱۴ ساله دیگر، از سوی جوخه های مرگ و سرکوب آل خلیفه با پشتیبانی مستقیم ارتش اشغالگر سعودی و پشتگرمی ناوگان پنجم ارتش بزرگ ترین دموکراسی جهان یعنی ایالات متحده امریکا، به خاک و خون کشیده می شوند.
وضعیت در بحرین، بسیار متفاوت از هر نقطه دیگر دستخوش انقلاب در خاورمیانه است. با وجود فضای پولیسی سرکوب، ادامه تظاهرات های انقلابی شبانه آن هم با حضور گسترده زنان مبارز و انقلابی شیعه، کاری شبیه گرفتن ذغال برافروخته در کف دست است.
استمرار پایمردی و ایستادگی مردان و زنان شیعه انقلابی در بحرین، اکنون به موجی از نگرانی های سیاسی و اجتماعی در خاورمیانه دامن زده است. سرایت و صدور این انقلاب به سایر مناطق شیعه نشین که تحت سلطه اکثریت غیرشیعی و دستگاه های استبدادی و سرکوبگر سیاسی-پولیسی قرار دارند اکنون محور اصلی نگرانی های دامن گستری است که از کاخ های طلایی فسیل های آل سعود تا اتاق های فکر کاخ سفید و پنتاگون و وزارت خارجه ایالات متحده را فراگرفته است.
شماری از تحلیلگران می گویند انقلاب بحرین با نوعی خودآگاهی تاریخی همراه است که می تواند مبنای بلوغ و و شکوفایی بسیاری از انقلاب های عربی و خاورمیانه ای قرار گیرد.
حضور زنان بیدار، شجاع و مبارز شیعه در انقلاب بحرین، این انقلاب را به الگویی بی بدیل از مردم سالاری شیعی تبدیل کرده و به قیام های مردمی در بحرین، اهمیتی منحصر به فرد بخشیده است.
با این حساب، دور از انتظار نخواهد بود اگر انقلاب کنونی بحرین، الگوی شکل گیری خاورمیانه آینده قرار گیرد؛ چیزی که اعراب و قدرت های بزرگ نیز عمیقا از آن بیمناک اند.
منبع : خبرگزاری آوا- کابل- سرویس تحلیل و پژوهش اخبار
