بعد از انتقاد تند عبدالله عبدالله، رئيس اجرایيه حکومت وحدت ملي از اشرف غني رئيس جمهور ، سلسله ديدارهاي ميان اين دو رهبر حکومت وحدت ملي صورت گرفته است. براساس اعلاميه های متوالی رياست اجرائيه دو طرف بر اجرايي کردن توافقنامه سياسي دو سال پيش توافق نموده است. با اين حال، ديدارهاي دو طرف مانع پردازش رسانه ها به مشکلات دروني حکومت نشده است.
روزنامه افغانستان در پیوند به دیدار و توافقات اشرف غنی و عبدالله با طرح سوالاتی چون "چرا حکومت همچنان در بحران به سر می برد؟" این گونه پاسخ می دهد : در ۱۵ سال گذشته که ميلياردها دالر به افغانستان آمد اما، هيچ کار زيربنايي صورت نگرفت. فقدان زيربنا در بخش اقتصادي، زراعت باعث شد که اقتصاد کشور آسيب پذير باقي بماند. آسيب هاي را که در عرصه اقتصادي و در بسياري از بخش هاي ديگر شاهديم ناشي از ناکارآمدي حکومت قبلي است.
نویسنده این یادداشت در ادامه حمایت خود از سیاست های رییس جمهور غنی اضافه می کند : رئيس جمهور غني طرح ها و برنامه هاي خوبي در عرصه اقتصادي ارائه نموده است. اما، برنامه ها و سياست هاي او در کوتاه مدت منجر به بهبود وضعيت نمي شود بلکه در دراز مدت نتيجه مي دهد. به طور نمونه سدسازي، تبديل افغانستان به کشور ترانزيتي دو نمونه اي است که نتيجه دراز مدت دارد. البته زود است از موفقيت طرح ها و برنامه هاي اقتصادي رئيس جمهور سخن به ميان آوريم.
اما روزنامه عصر نو از دریچه ای دیگر با توجه به نزدیک شدن به پایان مشروعیت حکومت به نقل از داکتر اسپنتا می نویسد : اگر سران حکومت، برای رفع بحران مشروعیت، دست به‌کار نشوند، مردم افغانستان خود در این شرایط حساس، تصمیم گرفته و اقدامات قانونی خواهند کرد. برگزاري لويه جرگه قانون اساسي از تعهدات بنياد رهبران سياسي حكومت وحدت ملي بود كه در اولويت توافقنامه سياسي قرار گرفته بود اما اكنون از برگزاري لويه جرگه خبري نيست.
این روزنامه ادامه می دهد آقاي اسپنتا در حالي كه برگزاري لويه جرگه را يك امر حتمي مي‌داند، نيز به رهبران سياسي هشدار داد که بيش از اين، صبر مردم افغانستان را به امتحان نگيرند.
نویسنده تحلیل با عنوان "یکی دیگر از پس لرزه های حکومت ناتوان “وحدت ملی”!" در روزنامه ویسا با انتقاد از حالت انفعالی دولت می گوید : ولی امروز حکومت آنقدر ضعیف است ک اگر حضور امریکا و ناتو را هم در افغانستان نادیده بگیریم و مخالفان مسلح دولت را نیز در سایۀ زیر حاکمیت حکومت ، باز هم در حقیقت حکومت و دستگاه دولت از سوی افراد زورمند گروگان گرفته شده است.
نویسنده این مقاله با انتقاد از بی توجهی دولت به قضیه حبیب الله کلکانی عقیده خود را اینگونه ابراز می کند : خوب می دانیم این دوستانی که بعد از تقریباً نه دهه استخوانهای حبیب الله کلکانی و همراهان اورا از زیر خاک کشیدند و دوباره بخاک سپردند از غم حبیب الله کلکانی نمرده اند، بلکه آنها در غم سیاستها و منافع خود هستند.
اما روزنامه انیس با مقصر خواندن پاکستان در سرمقاله خود با عنوان "فرق میان تروریست خوب و بد وجود ندارد " می نویسد :حکومت وحدت ملی بعد از روی کار آمدنش نخستین گام را برای صلح و ثبات کشور برداشت و رئیس جمهور غنی نیز به کشور همسایه ، پاکستان سفر کرد تا در همکاری با این کشور و کشورهای قدرتمند جهان به این معضل جنگ و نا امنی نه تنها در افغانستان بل در منطقه خاتمه دهد. اما متأسفانه دیده شد که پاکستان هیچگاهی در آوردن صلح و ثبات افغانستان، ثابت قدم نبوده و گاهی شماری از طالبان را معتدل و شماری دیگر را خشن و انعطاف ناپذیر معرفی کرد. آگاهان سیاسی افغانستان به این باور اند که دسته بندی گروه طالبان کار نظامیان پاکستان است که با آوردن یک گروه به نام گروه معتدل گفتگوی صلح را شعار می دهند و با آوردن گروه انعطاف ناپذیر، پروسه صلح را مختل می سازد.
اما روزنامه ماندگار از بعد دیگری کارشکنی پاکستان و کم کاری حکومت افغانستان را بررسی می کند و این گونه قلم می زند :دولت پاکستان قصد دارد که مهاجرانِ افغانستانی را پس از عید قربان، از پاکستان اخراج کند و برنامه‌های جدی ای برای تطبیقِ این خروج نیز تدارک دیده است. گفتنی‌ست که در هفت ماه گذشته، نزدیک به 300هزار مهاجرِ افغانستانی از پاکستان اخراج شده‌اند. اما اینک این اخراجِ سیل‌آسا و بسیار جدیِ مهاجرانِ افغانستانی از پاکستان درحالی صورت می‌گیرد که هنوز دولتِ افغانستان برنامۀ درستی برای اسکانِ بی‌جاشده‌گانِ داخلی نیز روی دست ندارد.
روزنامه آرمان ملی با طرح این پرسش که چرا مقامات پاکستانی از برگزاری نشست سه جانبه امریکا، هند و افغانستان خشمگین شده اند ؟ نوشته است : پاکستان در نشست های چند جانبه بر خلاف آن وعده‌های خودش عمل کرد و نه تنها که طالبان را حاضر به مذاکره و گفتگو نساخت بلکه هراس افگنان را بیش از پیش حمایت کرد که به تعرضات شان در نقاط گوناگون افغانستان ادامه بدهند و به آن شدت ببخشند.
آرمان ملی این گونه نتیجه گیری می کند که ما باور داریم تا زمانی که پاکستان هراس افگنان را سازماندهی و حمایت کند باید در هیچ نشستی نماینده آن حضور نداشته باشد، زیرا این کشور ثابت ساخته است که همواره متوسل به سیاست فریب می شود، دروغ می گوید و به تعهداتش عمل نمی کند و باید بیشتر از این رسوا گردد.
نویسنده به سران حکومت توصیه می کند : مقاماتِ دولت باید در رایزنی با سازمان بین‌المللی مهاجرت، به حکومتِ پاکستان تفهیم کنند که آماد‌گیِ پذیرشِ به‌یک‌بارۀ مهاجرین را ندارند و اگر اخراجی هم در کار است، باید تدریجی و متناسب با کمک‌های سازمان ملل و تواناییِ دولت افغانستان باشد.
روزنامه اطلاعات روز به گزارش سازمان برنامه جهانی غذا اشاره دارد و می نویسد: برنامه‌ی جهانی غذا اعلام کرده است که حدود 40 درصد از مردم افغانستان با مشکل کمبود مواد غذایی مواجه هستند. این مجموعه بیش از ۱۱ میلیون نفر را در افغانستان تشکیل می‌دهند. براساس گزارش این نهاد، حدود ۴۰ درصد از کودکان نیز با مشکل سوءتغذیه‌ی مزمن گرفتارند.
نویسنده خطاب به حکومت می گوید با توجه به دشواری‌های مردم در فصل سرما به‌خصوص مشکلاتی که جمعیت بیجاشده با آن مواجه می‌باشند، دولت باید از هم‌اکنون اقداماتی را در همکاری با نهادهای بین‌المللی روی دست بگیرد. مهم‌ترین اقدام در این زمینه، جذب کمک‌های بیشتر مالی است که باید تا قبل از رسیدن فصل سرما انجام گیرد. برای این کار وقت کافی هم وجود ندارد، زیرا سرما و سختی زمستان اندک‌اندک از راه می‌رسد.
روزنامه دولتی اصلاح در سرمقاله خود به مشکل شهرک سازی مسکن پرداخته و می گوید:در سالهای اخیر بنا به امنیت نسبی که به وجود آمد و بازگشت صدها هزار خانواده از مهاجرت و نیز مهاجرت صدها هزار خانواده از روستاها به شهر ها، پس از موضوع اشتغال ، سرپناه به مهم ترین موضوع زندگی به ویژه در شهرها مبدل گردید. به نظر می رسد دولت به تنهایی از پس حل مشکل مسکن بر آمده نتواند. تجربه در کشور های دیگر هم این را به اثبات رسانده که دولت ها به تنهایی نمیتواند مشکل مسکن و سر پناه را حل کند و نه می تواند به تنهایی از پس مشکلات بدر آید. مشکلات در این بخش در حدی است که به این آسانی ها مرفوع نمی گردد. تنها در بخش نیاز کارمندان دولت به سر پناه اگر توجه صورت بگیرد مشکلات فرا تر از حد تصور است.
روزنامه هشت صبح با توجه به نزدیکی نشست سالانه مجمع عمومی سازمان ملل متحد به بررسی این موضوع پرداخته و می نویسد : هیات‌های افغانستان تا حال نتوانسته‌اند که از تریبون سازمان ملل متحد استفاده کنند و روایت کابل را از وضعیت به گوش جهانیان برسانند.
نویسنده تاکید می کند : باید در هر نشست بین‌المللی اتحاد طالبان را با پاکستان، به اطلاع جهان برسانیم و هزینه سنگین تبلیغاتی را به پاکستان تحمیل کنیم. وجهه پاکستان باید هدف قرار بگیرد تا جنرالان این کشور درک کنند که نمی‌توانند سیاست دوگانه را ادامه دهند.
