صبح سه شنبه، وزارت داخله اعلام کرد که عملیات نیروهای ویژه پولیس به پایان رسید و همه "تروریستانی" که شب گذشته به مؤسسه امدادرسانی مراقبت حمله کرده بودند کشته شده‌اند.
شب گذشته حوالی ساعت ۱۱ یک انفجار شدید شهر کابل را لرزاند. عامل انفجار یک موتر بمب‌گذاری شده بود که در منطقه شهرنو و در چند صدمتری ساختمان ریاست امنیت ملی، وزارت داخله و دفاتر معاونان ریاست جمهوری منفجر شد.
پس از آن، مهاجمان انتحاری وارد ساختمان مؤسسه مراقبت شدند.
درگیری میان نیروهای پولیس و مهاجمان ۱۱ ساعت ادامه داشت. در این حمله یک نفر کشته و ۶ نفر دیگر زخمی شد.
حوالی ساعت ۸ صبح صدای انفجار دیگری به گوش رسید.
این حمله ساعاتی پس از کشته شدن حداقل 35 نفر و زخمی شدن 100 نفر در جریان دو انفجار انتحاری پی در پی در نزدیکی وزارت دفاع روی داد.
در آن دو انفجار علاوه بر تعدادی از غیرنظامیان، شماری نظامی و از جمله چند فرمانده ارشد پولیس و ارتش جان باختند.
حملات دیروز و امروز کابل، ابعاد تازه یک جنایت مستمر را نشان می دهد. طبق معمول، انگشت اتهام به سمت پاکستان نشانه می رود؛ اما به باور کارشناسان، این تنها یک اتهام ساده و بی پشتوانه نیست. شواهد و قراین فراوانی وجود دارد که نشان می دهد پاکستان مستقیما در راه اندازی و مدیریت حملات کابل، دخالت داشته است.
حمله به نزدیکی وزارت دفاع افغانستان، یعنی نشانه رفتن اصلی ترین مرکز امنیتی و نظامی کشور که مسؤولیت مستقیم جنگ با تروریزم پاکستانی را بر عهده دارد.
سازمان دهی حمله ای دیگر در نزدیکی ساختمان ها و مراکز حساس نظامی و امنیتی، در نیمه شب سه شنبه نیز درست در همین راستا قابل ارزیابی است.
طالبان به صورت غیر مستقیم، مسؤولیت حمله های انتحاری خونین در نزدیکی وزارت دفاع را بر عهده گرفته اند.
طالبان اما به عقیده آگاهان، تنها یک اسم است، یک آدرس غلط؛ آنچه در این میان، تصمیم می گیرد و عمل می کند، پاکستان و استراتژیست های امنیتی و استخباراتی آن کشور است.
این حمله ها بی ارتباط به تحولات اخیر در عرصه گسترش همکاری های راهبردی امنیتی و نظامی میان افغانستان و هند نیست. هند اخیرا متعهد شد که به منظور مبارزه مؤثرتر با تروریزم در افغانستان، به نیروهای امنیتی و نظامی کشور، کمک های بیشتری ارائه خواهد کرد.
این تعهد در حالی مطرح شد که با واکنش آشکار طالبان رو به رو گشت. طالبان، هند را از کمک نظامی به نیروهای امنیتی افغانستان، برحذر داشته و آن کشور را تهدید کردند.
شاید این نخستین بار نباشد که طالبان، چنین واکنشی نشان می دهند؛ اما بی تردید، این یکی از استثنایی ترین موارد، محسوب می شود.
تحلیلگران اما می گویند که طالبان، صرفا یک نام و یک نشانی اشتباهی است؛ این پاکستان است که موضع می گیرد و از زبان طالبان، سخن می گوید.
پاکستان هیچگاه دشمنی اش را نسبت به هند، انکار نکرده و در این زمینه، تروریست ها نیروی پیاده نظام رژيم اسلام آباد در مقابله با هند در کشورهای منطقه محسوب می شوند. افغانستان هم از این قاعده مستثنی نبوده و نیست.
با این حساب، حملات کابل در واقع، پاسخ پاکستان به موضع هند و در عین حال، ضرب شصتی آشکار به دولت افغانستان محسوب می شود تا نسبت به عواقب وحشتناک هرگونه تعامل استراتژيک و نظامی با هند، هوشیار باشد و از این امر، حذر کند.
حمله های اخیر در عین زمان، نشان دهنده این واقعیت است که پاکستان عمیقا سرخورده و عصبانی است. رژیم اسلام آباد، دیوانه وار، آخرین ترکش هایش را به سمت مردم، دولت و نیروهای امنیتی افغانستان، نشانه رفته است تا بلکه بتواند امریکا و هند را تنبیه کند.
قرار است به زودی نشستی سه جانبه با شرکت افغانستان، امریکا و هند در حاشیه مجمع عمومی سازمان ملل در نیویارک برگزار شود. این خبر در سفر اخیر جان کری؛ وزیر خارجه امریکا به دهلی، منتشر شد. پاکستان، چنین نشستی را نوعی تبانی سه کشور بر علیه خود ارزیابی می کند و با توجه به کاهش شدید کمک های مالی امریکا به پاکستان و همزمان، تعمیق و تقویت روابط دوجانبه امریکا و هند از یکسو و افغانستان و هند از سوی دیگر، نشست سه جانبه را مرحله ای جدید از انزوای بین المللی خود، تلقی خواهد کرد؛ انزوایی که به باور کارشناسان، از چندی پیش و در پی شکست تلاش های صلح افغانستان با حضور محور هماهنگی چهارجانبه، از جانب امریکا کلید خورده و هر روز بر ابعاد آن، افزوده می شود.
با توجه به این مسایل، پاکستان، خسته، مستأصل و عصبانی است و راهی جز رویکردی دیوانه وار به ترور و آدمکشی و جنایت در افغانستان ندارد.
