در ادامه تنش میان اسلام آباد و کابل، وزیر داخله پاکستان مدعی شد که مدارک و شواهد روشنی وجود دارد که بسیاری از حملات تروریستی علیه پاکستان، در داخل خاک افغانستان طراحی و آماده اجرا می شود.
'چودری نثارعلی خان' که روز گذشته به ایالت بلوچستان پاکستان سفر کرده بود، با اشاره ناکامی نیروهای خارجی در افغانستان در مبارزه با تروریزم گفت: اگر نیروهای بین المللی در افغانستان نمی توانند به تروریزم در این کشور خاتمه دهند، مشکل پاکستان چیست؟ پاکستان که نباید نگهبان و دیده بان افغانستان باشد و بهای حضور تروریست ها در آن کشور را بپردازد.
وی افغانستان را پناهگاه امن تروریست ها دانست و گفت: مدارک و شواهد روشنی داریم که ثابت می کند بسیاری از حملات تروریستی انجام شده در پاکستان از جمله حمله مرگبار سال گذشته به مکتب پیشاور، در داخل خاک افغانستان طراحی شده است.
وزیر داخله پاکستان به رهبران افغانستان توصیه کرد تا حرف دشمنان پاکستان را بر زبان نرانند چرا که دو کشور، به عنوان دو همسایه و دو برادر، از روابط دوستانه ای برخوردار اند.
سخنان تازه وزیر داخله پاکستان، ادامه همان سیاست فرافکنانه ای است که اسلام آباد سال هاست به منظور فرار از مسؤولیت ناشی از شواهد حاکی از دست داشتن این کشور در حمایت از تروریزم و دخالت در ناامنی های افغانستان، در پیش گرفته است.
در این شکی نیست که رویدادی مانند حمله تروریستی به مکتبی در پیشاور، ماهیتا یک اقدام تروریستی بود؛ زیرا هدف از آن، کودکان بی گناهی بود که هیچ نقش و مشارکتی در توطئه های نظامی و امنیتی اسلام آباد نداشتند. از سوی دیگر، در این هم شکی نیست که آن رویداد، پاکستانی ها را هدف قرار داد و مردم پاکستان را به خون نشاند؛ اما این لزوما به آن معنا نیست که افغانستان در عقب آن رویداد قرار داشته است.
افغانستان خود قربانی تروریزم است نه حامی آن. افغانستان هیچ منفعتی در پرورش گروه های تروریستی برای رسیدن به منافع خود ندارد؛ زیرا منافع افغانستان در نابودی و سرکوب تروریزم است نه در تولید و توسعه آن.
بر همگان روشن است که از میان دو کشور افغانستان و پاکستان، کدامیک از تروریزم حمایت می کند، کدامیک اقدام به ایجاد رعب و وحشت و ترور و بمب گذاری و تفرقه افکنی برای رسیدن به منافع خود می کند و کدامیک نمی خواهد در کشور همسایه اش، صلح و آرامش و ثبات برقرار باشد؟
به عقیده کارشناسان، اکنون که وزیر داخله پاکستان مدعی شده است که پاکستان، شواهد کافی و فراوان برای اثبات دست داشتن افغانستان در حملات تروریستی در خاک پاکستان و برنامه ریزی، طراحی و اجرایی شدن این عملیات ها در افغانستان دارد و از سوی دیگر، افغانستان نیز همه روزه، ادعای مشابهی را مطرح می کند و می گوید که شهروندان پاکستانی را که به منظور اقدامات تروریستی وارد شهرهای کشور شده اند، بازداشت کرده و شواهد فراوانی نیز از دست داشتن اسلام آباد در حمایت از گروه های تروریستی در افغانستان دارد، اینک زمان آن فرارسیده است که هردو کشور همسایه، ادعاهای خود را همراه با شواهد و اسناد کافی و مستدل در اختیار یک دادگاه بین المللی قرار دهند، تا حقیقت مشخص شود و به این ترتیب، هم فضای سنگین روانی ناشی از جنگ لفظی اسلام آباد و کابل، از میان برداشته شود و هم حامیان و قربانیان واقعی تروریزم در دو سوی مرز، مشخص گردند.
به نظر می رسد به همان میزان که پاکستان اقدام به فرافکنی می کند تا از مسؤولیت هایش در قبال حمایت از تروریزم و پناه دادن، آموزش و پرورش گروه های تندرو تروریستی در خاک خود، فرار کند، دولت افغانستان نیز با این اقدامات، بسیار منفعلانه عمل می کند و این امر، به عقیده تحلیلگران، هیچگاه به هیچ نتیجه ای منجر نخواهد شد.
دو کشور اگر واقعا تمایل دارند که این وضعیت، به سرانجامی برسد و پایان یابد، می بایست در برابر یک مرجع مقتدر و معتبر بین المللی، حضور پیدا کنند و ادعاهای شان را با استدلال ها و اسناد شان در آنجا مطرح کنند.
این راه حلی است که بدون تردید، بسیاری از حقایق را روشن خواهد کرد و مردمان دو کشور را نیز از معرض دیو سیاه ترور و دهشت افکنی و کشتار و ویرانی رهایی خواهد بخشید.
'چودری نثارعلی خان' که روز گذشته به ایالت بلوچستان پاکستان سفر کرده بود، با اشاره ناکامی نیروهای خارجی در افغانستان در مبارزه با تروریزم گفت: اگر نیروهای بین المللی در افغانستان نمی توانند به تروریزم در این کشور خاتمه دهند، مشکل پاکستان چیست؟ پاکستان که نباید نگهبان و دیده بان افغانستان باشد و بهای حضور تروریست ها در آن کشور را بپردازد.
وی افغانستان را پناهگاه امن تروریست ها دانست و گفت: مدارک و شواهد روشنی داریم که ثابت می کند بسیاری از حملات تروریستی انجام شده در پاکستان از جمله حمله مرگبار سال گذشته به مکتب پیشاور، در داخل خاک افغانستان طراحی شده است.
وزیر داخله پاکستان به رهبران افغانستان توصیه کرد تا حرف دشمنان پاکستان را بر زبان نرانند چرا که دو کشور، به عنوان دو همسایه و دو برادر، از روابط دوستانه ای برخوردار اند.
سخنان تازه وزیر داخله پاکستان، ادامه همان سیاست فرافکنانه ای است که اسلام آباد سال هاست به منظور فرار از مسؤولیت ناشی از شواهد حاکی از دست داشتن این کشور در حمایت از تروریزم و دخالت در ناامنی های افغانستان، در پیش گرفته است.
در این شکی نیست که رویدادی مانند حمله تروریستی به مکتبی در پیشاور، ماهیتا یک اقدام تروریستی بود؛ زیرا هدف از آن، کودکان بی گناهی بود که هیچ نقش و مشارکتی در توطئه های نظامی و امنیتی اسلام آباد نداشتند. از سوی دیگر، در این هم شکی نیست که آن رویداد، پاکستانی ها را هدف قرار داد و مردم پاکستان را به خون نشاند؛ اما این لزوما به آن معنا نیست که افغانستان در عقب آن رویداد قرار داشته است.
افغانستان خود قربانی تروریزم است نه حامی آن. افغانستان هیچ منفعتی در پرورش گروه های تروریستی برای رسیدن به منافع خود ندارد؛ زیرا منافع افغانستان در نابودی و سرکوب تروریزم است نه در تولید و توسعه آن.
بر همگان روشن است که از میان دو کشور افغانستان و پاکستان، کدامیک از تروریزم حمایت می کند، کدامیک اقدام به ایجاد رعب و وحشت و ترور و بمب گذاری و تفرقه افکنی برای رسیدن به منافع خود می کند و کدامیک نمی خواهد در کشور همسایه اش، صلح و آرامش و ثبات برقرار باشد؟
به عقیده کارشناسان، اکنون که وزیر داخله پاکستان مدعی شده است که پاکستان، شواهد کافی و فراوان برای اثبات دست داشتن افغانستان در حملات تروریستی در خاک پاکستان و برنامه ریزی، طراحی و اجرایی شدن این عملیات ها در افغانستان دارد و از سوی دیگر، افغانستان نیز همه روزه، ادعای مشابهی را مطرح می کند و می گوید که شهروندان پاکستانی را که به منظور اقدامات تروریستی وارد شهرهای کشور شده اند، بازداشت کرده و شواهد فراوانی نیز از دست داشتن اسلام آباد در حمایت از گروه های تروریستی در افغانستان دارد، اینک زمان آن فرارسیده است که هردو کشور همسایه، ادعاهای خود را همراه با شواهد و اسناد کافی و مستدل در اختیار یک دادگاه بین المللی قرار دهند، تا حقیقت مشخص شود و به این ترتیب، هم فضای سنگین روانی ناشی از جنگ لفظی اسلام آباد و کابل، از میان برداشته شود و هم حامیان و قربانیان واقعی تروریزم در دو سوی مرز، مشخص گردند.
به نظر می رسد به همان میزان که پاکستان اقدام به فرافکنی می کند تا از مسؤولیت هایش در قبال حمایت از تروریزم و پناه دادن، آموزش و پرورش گروه های تندرو تروریستی در خاک خود، فرار کند، دولت افغانستان نیز با این اقدامات، بسیار منفعلانه عمل می کند و این امر، به عقیده تحلیلگران، هیچگاه به هیچ نتیجه ای منجر نخواهد شد.
دو کشور اگر واقعا تمایل دارند که این وضعیت، به سرانجامی برسد و پایان یابد، می بایست در برابر یک مرجع مقتدر و معتبر بین المللی، حضور پیدا کنند و ادعاهای شان را با استدلال ها و اسناد شان در آنجا مطرح کنند.
این راه حلی است که بدون تردید، بسیاری از حقایق را روشن خواهد کرد و مردمان دو کشور را نیز از معرض دیو سیاه ترور و دهشت افکنی و کشتار و ویرانی رهایی خواهد بخشید.
