اینکه انتخابات ریاست جمهوری و شوراهای ولایتی در یک فضای نسبتاً امن برگزار شد، بی نهایت جای مسرت و شادمانی دارد و بیانگر این واقعیت شیرین است که نیروهای امنیتی کشور اعم از اردو و پولیس و سایر عناصر حفاظتی و دفاعی میهن اسلامی ما، برای چندمین بار ثابت کردند که بدون اتکا به نیروهای خارجی، توان دفاع اصولی و استوار از کشور و مردم خویش را دارند.
اینکه نیروهای همیشه بیدار ارتش و پولیس و امنیت ملی ما با سعی و تلاش شبانه روزی و طاقت فرسا، توانستند فضای نسبتاً آرام و مناسبی را برای مردم فراهم کنند تا آنان با خاطری جمع و خیالی آسوده، در اقصی نقاط کشور به پای صندوقهای رای دهی رفته و به نفع نامزدان مورد نظر شان، رای بدهند، جای بسا تقدیر و افتخار دارد که از این ناحیه شایسته است تا مردم افغانستان بر بازوان ستبر و توانمند فرزندان صدیق این آب و خاک، بوسه مهر بزنند و بدین بوسه فخر کنند.
و باز اینکه جهان از برگزاری این دوره از انتخابات در افغانستان، شوکه شده و این پیروزی ملی را به دولت و ملت بزرگ ما تهنیت گفته، باز هم جای شادی و سرور دارد و باید هم ملت افغانستان از این بابت بر خود ببالد و شادمان باشد که مردمی هستند آگاه و پویا که موقعیت خود و فرصتهای بدست آمده را پاس داشته و از آنها به گونه معقول و درست بهره می برند.
حتی این هم درست و بجا خواهد بود که برگزاری امن و آرام این دوره از انتخابات ریاست جمهوری و شوراهای ولایتی را مربوط بدانیم به کارنامه چندین ساله دولت و حکومت فعلی و از این بابت، تشکر و قدردانی شود از دولت و کابینه ای که تا دو سه ماه دیگر نیز، عنان اداره و کنترول افغانستان و مردم آن را بر عهده دارند.
اما با تمام این محاسن و خوبیها که در برگزاری انتخابات این دوره شاهد آن بودم، نباید فراموش کرد که ملت افغانستان تا کنون تنها یک خوان از هفت خوان انتخابات ریاست جمهوری را پشت سر نهاده اند و هنوز شش خوان عریض و طویل دیگر باقی مانده که سخت گذر ترین آنها خوانِ “تقلب” است.
با تاسف مردم افغانستان در خلال برگزاری انتخابات ریاست جمهوری، به شواهد و نشانه هایی بر خوردند که خواه ناخواه، آن علایم نحس و نفرت انگیز، بوی تقلب و فریب را با خود به همراه داشته و دارند.
عمده نشانه ای که می تواند مردم را نسبت به وجود انگیزه تقلب در میان دولتمردان ما مصر بسازد، تمام شدن بی وقت و بی دلیل اوراق رای دهی در بی شماری از سایتهای انتخاباتی و در بسیاری از مناطق امن کشور است.
اتفاق پرسش برانگیزی که در انتخابات دوره قبل هم رونما شد و بدنبال خویش، پدیده نامبارک تقلب را نیز تثبیت کرد.
پدیده مهندسی شدن انتخابات که با تاسف در بیشتر کشورهای مدعی دموکراسی به عنوان یک اصلِ تثبیت شده در آمده است، در افغانستان اما این اصل سخیف، از شتاب و عتاب افزونتری بر خوردار است. واقعیت این است که بیشتری از نامزدان ریاست جمهوری و به دنبال آن طرفداران آنان، شدیداً نگران آرایی هستند که در صندوقها ریخته شده است.
مردم افغانستان و به خصوص آنهایی که در هوای سرد و در زیر آوار و رگبار باران و با وجود خطرهای امنیتی، به پای صندوقهای رای رفتند و به نامزد مورد نظر خویش رای دادند، توقع شان از حکومت این است که در کار کمیسیون انتخابات دخالت نکند و نیز از نامزد مشخصی طرفداری نکرده و برای او کمپاین نکند و انتظار شان از کمیسیون انتخابات هم آن است که چنانکه خود را یک نهاد مستقل می نامد، در عمل نیز استقلال خویش را حفظ کرده و به نفع تیم حاکم، دست به هیچ گونه اقدام و تقلبی نزند.
دولت و کمسیون مستقل انتخابات بایستی بدانند و درک کنند که مردم برای این هر نوع خطری را به جان نخریدند و در انتخابات شرکت نکردند که سر انجام، حاصل سعی و تلاش آنان و با ترفند نفرت انگیز تقلب، به سود نامزد و تیم خاصی مصادره گردد.
به نظر نمی رسد معنی دقیق دموکراسی و انتخابات سالم و شفاف هم این باشد که آرای ملیونها افغان نادیده گرفته شده و نامزد خاصی را بدون هیچ گونه مُرَجِحِ قانونی و عقلی و با استفاده از روش تقلب، بر سایر نامزدان ریاست جمهوری، ترجیح بدهیم!.
مردم افغانستان اگر با وجود تهدیدهای امنیتی و هوای سرد، به خویش زحمت داده و به پای صندوقهای رای رفتند، تنها دلیل آن امید به فردای بهتر در پرتو یک دولت و حکومت خادم و دلسوز است که بتواند و بخواهد در زندگی آنان تغییر مثبت و واقعی را به ارمغان بیاورد تا دیگر شاهد این همه ناهنجاری و نابسامانی ای که از ناحیه حکومت داری سوء بر آنان تحمیل شده، نباشند.
مردم افغانستان با تمام وجود فریاد می زنند که توضیع ناعادلانه ثروت در کشور شان به تنگ آمده اند و حاضر نیستند در آینده کشور شان باز هم کسانی را بر سر نوشت خویش حاکم کنند که به قدرت و حکومت فقط به عنوان ابزار و عوامل عافیت و آسایش خود و اطرافیان شان، نگاه می کنند.
مردم افغانستان به آن حد از رشد و پویایی رسیده اند که اگر باز هم کسانی بخواهند آرای آنان را به سود افراد و یا فرد مشخصی مصادره کنند، با راه اندازی تظاهرات های مسالمت آمیز و حرکتهای متمدنانه مدنی که ویژه جوامع دموکراتیک و پیشرفته است، تا ایفای حق خویش از پای ننشینند.
اینکه نیروهای همیشه بیدار ارتش و پولیس و امنیت ملی ما با سعی و تلاش شبانه روزی و طاقت فرسا، توانستند فضای نسبتاً آرام و مناسبی را برای مردم فراهم کنند تا آنان با خاطری جمع و خیالی آسوده، در اقصی نقاط کشور به پای صندوقهای رای دهی رفته و به نفع نامزدان مورد نظر شان، رای بدهند، جای بسا تقدیر و افتخار دارد که از این ناحیه شایسته است تا مردم افغانستان بر بازوان ستبر و توانمند فرزندان صدیق این آب و خاک، بوسه مهر بزنند و بدین بوسه فخر کنند.
و باز اینکه جهان از برگزاری این دوره از انتخابات در افغانستان، شوکه شده و این پیروزی ملی را به دولت و ملت بزرگ ما تهنیت گفته، باز هم جای شادی و سرور دارد و باید هم ملت افغانستان از این بابت بر خود ببالد و شادمان باشد که مردمی هستند آگاه و پویا که موقعیت خود و فرصتهای بدست آمده را پاس داشته و از آنها به گونه معقول و درست بهره می برند.
حتی این هم درست و بجا خواهد بود که برگزاری امن و آرام این دوره از انتخابات ریاست جمهوری و شوراهای ولایتی را مربوط بدانیم به کارنامه چندین ساله دولت و حکومت فعلی و از این بابت، تشکر و قدردانی شود از دولت و کابینه ای که تا دو سه ماه دیگر نیز، عنان اداره و کنترول افغانستان و مردم آن را بر عهده دارند.
اما با تمام این محاسن و خوبیها که در برگزاری انتخابات این دوره شاهد آن بودم، نباید فراموش کرد که ملت افغانستان تا کنون تنها یک خوان از هفت خوان انتخابات ریاست جمهوری را پشت سر نهاده اند و هنوز شش خوان عریض و طویل دیگر باقی مانده که سخت گذر ترین آنها خوانِ “تقلب” است.
با تاسف مردم افغانستان در خلال برگزاری انتخابات ریاست جمهوری، به شواهد و نشانه هایی بر خوردند که خواه ناخواه، آن علایم نحس و نفرت انگیز، بوی تقلب و فریب را با خود به همراه داشته و دارند.
عمده نشانه ای که می تواند مردم را نسبت به وجود انگیزه تقلب در میان دولتمردان ما مصر بسازد، تمام شدن بی وقت و بی دلیل اوراق رای دهی در بی شماری از سایتهای انتخاباتی و در بسیاری از مناطق امن کشور است.
اتفاق پرسش برانگیزی که در انتخابات دوره قبل هم رونما شد و بدنبال خویش، پدیده نامبارک تقلب را نیز تثبیت کرد.
پدیده مهندسی شدن انتخابات که با تاسف در بیشتر کشورهای مدعی دموکراسی به عنوان یک اصلِ تثبیت شده در آمده است، در افغانستان اما این اصل سخیف، از شتاب و عتاب افزونتری بر خوردار است. واقعیت این است که بیشتری از نامزدان ریاست جمهوری و به دنبال آن طرفداران آنان، شدیداً نگران آرایی هستند که در صندوقها ریخته شده است.
مردم افغانستان و به خصوص آنهایی که در هوای سرد و در زیر آوار و رگبار باران و با وجود خطرهای امنیتی، به پای صندوقهای رای رفتند و به نامزد مورد نظر خویش رای دادند، توقع شان از حکومت این است که در کار کمیسیون انتخابات دخالت نکند و نیز از نامزد مشخصی طرفداری نکرده و برای او کمپاین نکند و انتظار شان از کمیسیون انتخابات هم آن است که چنانکه خود را یک نهاد مستقل می نامد، در عمل نیز استقلال خویش را حفظ کرده و به نفع تیم حاکم، دست به هیچ گونه اقدام و تقلبی نزند.
دولت و کمسیون مستقل انتخابات بایستی بدانند و درک کنند که مردم برای این هر نوع خطری را به جان نخریدند و در انتخابات شرکت نکردند که سر انجام، حاصل سعی و تلاش آنان و با ترفند نفرت انگیز تقلب، به سود نامزد و تیم خاصی مصادره گردد.
به نظر نمی رسد معنی دقیق دموکراسی و انتخابات سالم و شفاف هم این باشد که آرای ملیونها افغان نادیده گرفته شده و نامزد خاصی را بدون هیچ گونه مُرَجِحِ قانونی و عقلی و با استفاده از روش تقلب، بر سایر نامزدان ریاست جمهوری، ترجیح بدهیم!.
مردم افغانستان اگر با وجود تهدیدهای امنیتی و هوای سرد، به خویش زحمت داده و به پای صندوقهای رای رفتند، تنها دلیل آن امید به فردای بهتر در پرتو یک دولت و حکومت خادم و دلسوز است که بتواند و بخواهد در زندگی آنان تغییر مثبت و واقعی را به ارمغان بیاورد تا دیگر شاهد این همه ناهنجاری و نابسامانی ای که از ناحیه حکومت داری سوء بر آنان تحمیل شده، نباشند.
مردم افغانستان با تمام وجود فریاد می زنند که توضیع ناعادلانه ثروت در کشور شان به تنگ آمده اند و حاضر نیستند در آینده کشور شان باز هم کسانی را بر سر نوشت خویش حاکم کنند که به قدرت و حکومت فقط به عنوان ابزار و عوامل عافیت و آسایش خود و اطرافیان شان، نگاه می کنند.
مردم افغانستان به آن حد از رشد و پویایی رسیده اند که اگر باز هم کسانی بخواهند آرای آنان را به سود افراد و یا فرد مشخصی مصادره کنند، با راه اندازی تظاهرات های مسالمت آمیز و حرکتهای متمدنانه مدنی که ویژه جوامع دموکراتیک و پیشرفته است، تا ایفای حق خویش از پای ننشینند.
مولف : سیدفاضل محجوب
