تاریخ انتشار :چهارشنبه ۱۵ میزان ۱۳۹۴ ساعت ۱۰:۴۷
کد مطلب : 117251
حکمت و حکومت علوی – ۷

ولایت علوی ادامه رسالت نبوی

ولایت علوی ادامه رسالت نبوی
غدیر را شاید بتوان نخستین و بزرگترین نمایش قدرت سیاسی اسلام نامید؛ زیرا این نخستین بار بود که اسلام به مثابه یک مکتب ریشه دار، با برنامه، منسجم و دارای نظم و قانون و اصول و ضوابط زندگی جمعی و قدرت و حاکمیت و استقرار، برای ادامه راهش پس از پیامبر عظیم الشأن، گرد همایی سیاسی- عقیدتی برگزار می کرد.

پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله در حجه الوداع و در منطقه ای موسوم به غدیر خم، مردان و زنان مسلمان را فراهم آورد تا موضوع مهمی را با آنها در میان بگذارد و نظر و نیت آنها را در خصوص این مساله، جویا شود.

این به معنای غیر استبدادی بودن نهاد سیاست و حاکمیت در اسلام بود؛ زیرا پیامبر به جای آنکه تعیین جانشین و وصی اش را با صدور یک حکم حاکم مدارانه به مسلمانان ابلاغ کند و یا با تشکیل شورایی از افراد تابع و قابل اعتمادش، نظر خود را به کرسی بنشاند، نخستین بار به دستور خداوند، این تصمیم را با «مردم» در میان نهاد؛ مردمی که در نگره اجتماعی و سیاسی اسلام مکتبی، جایگاهی بی بدیل و غیر قابل تعویض و واگذاری دارد و در قرآن، سوره ای به نام مردم است و «ناس» خاتم ختم الکتب می شود.

پیامبر نیز در حجت الوداع رو به روی مردم ایستاد، رو به آنان کرد و به دیکته خداوند، مسیر آینده اسلام و سیاست و حاکمیت اسلامی را با مردم در میان نهاد.
او فرمود: هرکس که من مولای او هستم، پس این علی، مولای اوست.

هیچ استبداد و تحمیلی در این بیان وجود ندارد. پیامبر مأمور بود و به همین دلیل، باید می گفت آنچه را باید می گفت.

هیچکس آنجا با شمشیر نایستاده بود تا هرکس که از ولایت علوی که ادامه رسالت نبوی است، سر باززند را سر بزند. این منطق اسلام و پیامبر اسلام و امام و ولی اسلام نیست.

مردم به خواست پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله، اجازه یافتند ادامه و استمرار رسالت نبوی را با بیعت با ولایت علوی، تایید کنند.

مردم گروه گروه آمدند و با دستی که رسول خاتم صلی الله علیه و آله، بالا برده بود، دست دوستی و بیعت و امامت و تبعیت بدهند.
این در حالی بود که بدون تردید‌ آنها مختار بودند که چنین نکنند. هیچ اجبار و اکراهی در کار نبود.

انتخاباتی برگزار شده بود که در آن، رای دادن یا ندادن، انتخابی و اختیاری بود. پس مردم می توانستند بیعت نکنند؛ ولی چنین نکردند.

به این ترتیب، رسالت نبوی با بیعت امت با ولایت علوی، تمدید شد و استمرار پیدا کرد.
بنابراین، غدیر یک همایش ساده و بی پیام برای بیان شدت و عمق «حب» حضرت رسول صلی الله علیه و آله با حضرت امیر علیه السلام نبود؛ بلکه پیامبر تمامی مقدمات را فراهم کرد، آخرین تمهیدات را در نظر گرفت و با درکی مرگ آگاهانه نسبت به اینکه این آخرین فرصتی است که او در جمع بزرگترین اجتماع انسانی و اسلامی حضور خواهد یافت، مردم را گردهم آورد تا موضوع مهمی را بر زبان جاری کند و به این ترتیب، نعمت خداوند را بر امت مسلمان، تمام و دین را بر دین داران، کامل کند.

آیا صرف بیان حب و دوستی فردی به فرد دیگر می تواند به اندازه ای مهم باشد که با سرنوشت جمعی یک مکتب گره خورده باشد و اهمیت آن به اندازه ای باشد که وقوع رویداد تاریخی غدیر خم، ارج و اجری برابر با اکمال دین و اتمام نعمت داشته باشد؟
عقل چنین حکم نمی کند و از متون دینی نیز اعم از منابع روایی شیعی و سنی، چنین برداشتی نمی شود.

با این حساب در غدیر، امت به دستور خدا و به وسیله پیامبرش، در برابر یک «انتخاب» قرار داده شدند؛ انتخابی که سرنوشت آینده امت و مکتب به آن وابسته بود: استمرار رسالت نبوی با ولایت علوی.
https://avapress.com/vdcenf8zzjh8zwi.b9bj.html
ارسال نظر
نام شما
آدرس ايميل شما