تیم ملی فوتبال افغانستان در گروه E مسابقات مقدماتی جام جهانی عصر امروز سه شنبه در ورزشگاه آزادی تهران به مصاف جاپان می رود.
این یازدهمین رویارویی دو تیم است که سهم جاپان ۹ برد و افغانستان ۱ برد بوده است.
این گروه تا امروز یکی از گروه های شگفتی ساز مسابقات بوده که در حضور جاپانی ها، نه تنها سوریه در صدر این گروه ایستاده که سنگاپور نیز در رده دوم قرار دارند.
امروز جاپانی ها برای رسیدن به صدر جدول با افغانستان بازی می کنند و سوری ها نیز در کامبوج با این تیم مسابقه می دهند.
سوریه با کسب ۶ امتیاز از دو بازی در صدر این گروه قرار دارد، سنگاپور با ۴ امتیاز از سه بازی، جاپان با ۴ امتیاز از دو بازی، افغانستان با ۳ امتیاز از دو بازی و کامبوج نیز بدون امتیاز از سه بازی خود تیم های دیگر این گروه هستند.
اما این آمار و حواشی آن، تنها حاشیه های شگفتی ساز این گروه نیست. بازی امروز افغانستان مقابل جاپان، برای بسیاری از هموطنان ما از جنبه دیگری نیز مایه شگفتی و تعجب شده است. قیمت هر برگ بلیت این بازی ۵۰ هزار تومان ایرانی چیزی حدود ۱۰۰۰ افغانی است.
این در حالی است که در پربیننده‌ترین بازی های فوتبال در ورزشگاه پرنام و نشان آزادی تهران، قیمت بلیت حد اکثر ۱۵ هزار تومان است.
در نگاه اول، سیلی از خشم و انزجار، به سمت مقام های فدراسیون فوتبال ایران حواله می شود. کینه های دیرینه و زخم های کهنه هم به مدد این دعوای ناحق می آید و این خشم و انزجار را دوچندان می کند.
تماشاچیان افغان تصور می کنند که این دولت ایران است که از حضور تاریخ ساز ۹۰ هزار تماشاچی افغان در بازی های تیم ملی فوتبال کشور مان مقابل ایران و عربستان، سرخورده و ناراضی اند و این بار با گذاشتن یک مانع سخت، تلاش کرده اند، اشتیاق و ملی گرایی ورزشی افغان های مقیم ایران را سرکوب کنند و به قول عادل فردوسی پور؛ مجری مشهور برنامه های ورزشی تلویزیون ایران، سه روزه کارمزد یک کارگر افغان در ایران را به بهای بلیت تماشای ۹۰ دقیقه بازی افغانستان و جاپان دریافت نمایند.
اما مدیر روابط عمومی فدراسیون فوتبال ایران می گوید که فدراسیون افغانستان خود خواسته است که قیمت بلیت این مسابقه، ۵۰ هزار تومان( حدود هزار افغانی) باشد.
وی در پاسخ به این پرسش که آیا این قیمت بلیت بی انصافی نیست، گفت: همین هفته پیش بازی تیم ملی عراق در ایران برگزار شد که ما قیمت بلیت را ۱۰ هزار تومان گذاشتیم؛ اما خود مسؤولان عراقی قیمت را ۲۵ هزار تومان قرار دادند... همه این کشورها خود شان دنبال درآمدزایی هستند و خود فدراسیون فوتبال افغانستان این مبلغ را مکتوب به ما اعلام کرد و خواست ۵۰ هزار تومان باشد.
حسینی درباره اینکه درآمد بازی به چه کسی خواهد رسید، گفت: ما با فدراسیون افغانستان قرارداد داریم و کلیه امور جاری بازی انجام می شود و بعد از بلیت فروشی و پرداخت حق پخش که خود شان قراردادش را بسته اند و پرداخت هزینه تبلیغات، همه در اختیار فدراسیون افغانستان قرار می گیرد و فدراسیون فوتبال ایران هزینه هایش را دریافت می کند.
با این حساب، این مقام ایرانی، توپ را در زمین افغانستان انداخت و مدعی شد که این قیمت گزاف، اصولا به واسطه آنها وضع نشده و سود حاصل از این بازی نیز به جیب آنان نخواهد رفت.
خبرنگار ما به منظور کسب اطمینان نسبت به صحت صحبت های آقای حسینی، سراغ مقام های ورزشی افغانستان رفت.
سیدعلی کاظمی؛ مسؤول مطبوعاتی فدراسیون فوتبال افغانستان در این باره گفت: فدراسیون فوتبال افغانستان مشتاق است تا تعداد بیشتر افغان ها بتوانند در این مسابقه به ورزشگاه آزادی بیایند و تیم ملی شان را تشویق کنند؛ اما چون افغانستان در این بازی میزبان است و مصارف زیادی نیاز است، پرداخت کرایه به فدراسیون فوتبال ایران از ورزشگاه بنائاً قیمت تکت این بازی ۵۰ هزار تومان می باشد.
به این ترتیب، مقام های ورزشی کشور هم تایید کردند که وضع این مانع سخت، کار ایرانی ها نه؛ بلکه خواسته رسمی فدراسیون فوتبال افغانستان بوده است.
این امر، خشم و انزجار ناشی از این هزینه سنگین را چندین برابر افزایش می دهد؛ زیرا این به معنای آن است که فدراسیون فوتبال افغانستان، شهروندان کشور را مجبور می کند که در بدل ملی گرایی ورزشی و حمایت از تیم ملی فوتبال، هزینه ای بپردازند که حتی در خود کشور میزبان نیز نامعمول و تعجب آور است.
این اقدام معنایی جز ملی گرایی ورزشی در برابر پول ندارد و نشان می دهد که مقام های رسمی ورزش کشور، نه تنها هیچ ارج و ارزشی نسبت به احساسات پرشور تماشاچیان مشتاق تیم ملی قایل نیستند؛ بلکه سعی می کنند از این احساسات ملی گرایانه و میهن پرستانه، در راستای کسب سود و منفعت بیشتر استفاده کنند و پول افزون تری به دست آورند.
این به ويژه برای هزاران افغان مشتاق حضور در ورزشگاه آزادی تهران، بسیار زننده و سنگین است؛ زیرا آنها در اینجا در تلاش اند دولت ایران را وادار کنند که از هزینه های تحصیل، اقامت و کار آنان بکاهد و تسهیلات درمانی بیشتری در اختیار آنها قرار دهد؛ اما دولت افغانستان که می بایست در این مأمول به شهروندانش کمک کند، حریص تر از هر کشور دیگری در صدد تاراج پول های شهروندانش حتی در امر ساده ای مانند تماشای یک بازی فوتبال است.
این در حالی است که به نظر نمی رسد بهانه تامین مخارج بالای میزبانی این دیدار و پرداخت حق برگزاری بازی و پخش آن از سوی ایران به اندازه ای سنگین باشد که مستلزم دریافت ۱۰۰۰ افغانی در ازای هر تکت باشد.
شرط سخت دیگری که برای این بازی وضع شده، ارائه کارت اقامت یا پاسپورت حین خرید بلیت و همچنین هنگام ورود به ورزشگاه است.
سیدعلی کاظمی در این باره می گوید که بنا به دلایل امنیتی و براساس خواست مسؤولان کشور ایران فقط افغان هایی که کارت شناسایی دارند می توانند برای تماشای بازی افغانستان و جاپان وارد استدیوم آزادی تهران شوند.
این شرط نیز عمیقا توهین آمیز است و نشانگر محدودیت های سنگینی است که برای شاد بودن یک افغانستانی در ایران وجود دارد.
این یازدهمین رویارویی دو تیم است که سهم جاپان ۹ برد و افغانستان ۱ برد بوده است.
این گروه تا امروز یکی از گروه های شگفتی ساز مسابقات بوده که در حضور جاپانی ها، نه تنها سوریه در صدر این گروه ایستاده که سنگاپور نیز در رده دوم قرار دارند.
امروز جاپانی ها برای رسیدن به صدر جدول با افغانستان بازی می کنند و سوری ها نیز در کامبوج با این تیم مسابقه می دهند.
سوریه با کسب ۶ امتیاز از دو بازی در صدر این گروه قرار دارد، سنگاپور با ۴ امتیاز از سه بازی، جاپان با ۴ امتیاز از دو بازی، افغانستان با ۳ امتیاز از دو بازی و کامبوج نیز بدون امتیاز از سه بازی خود تیم های دیگر این گروه هستند.
اما این آمار و حواشی آن، تنها حاشیه های شگفتی ساز این گروه نیست. بازی امروز افغانستان مقابل جاپان، برای بسیاری از هموطنان ما از جنبه دیگری نیز مایه شگفتی و تعجب شده است. قیمت هر برگ بلیت این بازی ۵۰ هزار تومان ایرانی چیزی حدود ۱۰۰۰ افغانی است.
این در حالی است که در پربیننده‌ترین بازی های فوتبال در ورزشگاه پرنام و نشان آزادی تهران، قیمت بلیت حد اکثر ۱۵ هزار تومان است.
در نگاه اول، سیلی از خشم و انزجار، به سمت مقام های فدراسیون فوتبال ایران حواله می شود. کینه های دیرینه و زخم های کهنه هم به مدد این دعوای ناحق می آید و این خشم و انزجار را دوچندان می کند.
تماشاچیان افغان تصور می کنند که این دولت ایران است که از حضور تاریخ ساز ۹۰ هزار تماشاچی افغان در بازی های تیم ملی فوتبال کشور مان مقابل ایران و عربستان، سرخورده و ناراضی اند و این بار با گذاشتن یک مانع سخت، تلاش کرده اند، اشتیاق و ملی گرایی ورزشی افغان های مقیم ایران را سرکوب کنند و به قول عادل فردوسی پور؛ مجری مشهور برنامه های ورزشی تلویزیون ایران، سه روزه کارمزد یک کارگر افغان در ایران را به بهای بلیت تماشای ۹۰ دقیقه بازی افغانستان و جاپان دریافت نمایند.
اما مدیر روابط عمومی فدراسیون فوتبال ایران می گوید که فدراسیون افغانستان خود خواسته است که قیمت بلیت این مسابقه، ۵۰ هزار تومان( حدود هزار افغانی) باشد.
وی در پاسخ به این پرسش که آیا این قیمت بلیت بی انصافی نیست، گفت: همین هفته پیش بازی تیم ملی عراق در ایران برگزار شد که ما قیمت بلیت را ۱۰ هزار تومان گذاشتیم؛ اما خود مسؤولان عراقی قیمت را ۲۵ هزار تومان قرار دادند... همه این کشورها خود شان دنبال درآمدزایی هستند و خود فدراسیون فوتبال افغانستان این مبلغ را مکتوب به ما اعلام کرد و خواست ۵۰ هزار تومان باشد.
حسینی درباره اینکه درآمد بازی به چه کسی خواهد رسید، گفت: ما با فدراسیون افغانستان قرارداد داریم و کلیه امور جاری بازی انجام می شود و بعد از بلیت فروشی و پرداخت حق پخش که خود شان قراردادش را بسته اند و پرداخت هزینه تبلیغات، همه در اختیار فدراسیون افغانستان قرار می گیرد و فدراسیون فوتبال ایران هزینه هایش را دریافت می کند.
با این حساب، این مقام ایرانی، توپ را در زمین افغانستان انداخت و مدعی شد که این قیمت گزاف، اصولا به واسطه آنها وضع نشده و سود حاصل از این بازی نیز به جیب آنان نخواهد رفت.
خبرنگار ما به منظور کسب اطمینان نسبت به صحت صحبت های آقای حسینی، سراغ مقام های ورزشی افغانستان رفت.
سیدعلی کاظمی؛ مسؤول مطبوعاتی فدراسیون فوتبال افغانستان در این باره گفت: فدراسیون فوتبال افغانستان مشتاق است تا تعداد بیشتر افغان ها بتوانند در این مسابقه به ورزشگاه آزادی بیایند و تیم ملی شان را تشویق کنند؛ اما چون افغانستان در این بازی میزبان است و مصارف زیادی نیاز است، پرداخت کرایه به فدراسیون فوتبال ایران از ورزشگاه بنائاً قیمت تکت این بازی ۵۰ هزار تومان می باشد.
به این ترتیب، مقام های ورزشی کشور هم تایید کردند که وضع این مانع سخت، کار ایرانی ها نه؛ بلکه خواسته رسمی فدراسیون فوتبال افغانستان بوده است.
این امر، خشم و انزجار ناشی از این هزینه سنگین را چندین برابر افزایش می دهد؛ زیرا این به معنای آن است که فدراسیون فوتبال افغانستان، شهروندان کشور را مجبور می کند که در بدل ملی گرایی ورزشی و حمایت از تیم ملی فوتبال، هزینه ای بپردازند که حتی در خود کشور میزبان نیز نامعمول و تعجب آور است.
این اقدام معنایی جز ملی گرایی ورزشی در برابر پول ندارد و نشان می دهد که مقام های رسمی ورزش کشور، نه تنها هیچ ارج و ارزشی نسبت به احساسات پرشور تماشاچیان مشتاق تیم ملی قایل نیستند؛ بلکه سعی می کنند از این احساسات ملی گرایانه و میهن پرستانه، در راستای کسب سود و منفعت بیشتر استفاده کنند و پول افزون تری به دست آورند.
این به ويژه برای هزاران افغان مشتاق حضور در ورزشگاه آزادی تهران، بسیار زننده و سنگین است؛ زیرا آنها در اینجا در تلاش اند دولت ایران را وادار کنند که از هزینه های تحصیل، اقامت و کار آنان بکاهد و تسهیلات درمانی بیشتری در اختیار آنها قرار دهد؛ اما دولت افغانستان که می بایست در این مأمول به شهروندانش کمک کند، حریص تر از هر کشور دیگری در صدد تاراج پول های شهروندانش حتی در امر ساده ای مانند تماشای یک بازی فوتبال است.
این در حالی است که به نظر نمی رسد بهانه تامین مخارج بالای میزبانی این دیدار و پرداخت حق برگزاری بازی و پخش آن از سوی ایران به اندازه ای سنگین باشد که مستلزم دریافت ۱۰۰۰ افغانی در ازای هر تکت باشد.
شرط سخت دیگری که برای این بازی وضع شده، ارائه کارت اقامت یا پاسپورت حین خرید بلیت و همچنین هنگام ورود به ورزشگاه است.
سیدعلی کاظمی در این باره می گوید که بنا به دلایل امنیتی و براساس خواست مسؤولان کشور ایران فقط افغان هایی که کارت شناسایی دارند می توانند برای تماشای بازی افغانستان و جاپان وارد استدیوم آزادی تهران شوند.
این شرط نیز عمیقا توهین آمیز است و نشانگر محدودیت های سنگینی است که برای شاد بودن یک افغانستانی در ایران وجود دارد.
