محمدجواد ظریف؛ وزیر خارجه ایران در گفتگو با نیویورکر گفت: به این علت دیدار روحانی و اوباما برای ما اولویت نداشت که در حال حاضر برنامه دولت ایران اجرای توافق است و اولویت نخست ما این است.
نباید کاری صورت گیرد که شرایط پیچیده شود. آنچه برای ما مهم است محتواست نه ظاهر، منظور من عکس گرفتن با یکدیگر است.
ظریف در پاسخ به این سؤال که آیا توافق هسته ای راه جدیدی را برای گفتگوهای بیشتر درباره سوریه، یمن، عراق و دیگر کشورهای منطقه ای به شیوه غیر از گذشته باز می کند؟ افزود: هنوز نمی توانم چنین بگویم. ما امیدواریم اجرای برنامه جامع اقدام مشترک منجر به کاهش برخی از بی اعتمادی ها در ایران درباره اهداف و جهت های سیاست کلی امریکا در منطقه گردد. مسلما اظهاراتی که در دو ماه گذشته شنیدیم و بیشتر آنها در در داخل امریکا گفته شده است به کاهش بی اعتمادی کمکی نمی کند.
به نظر می رسد پاسخ هایی که وزیر امور خارجه ایران به این بخش از سؤال های نشریه امریکایی نیویورکر داده است، بسیار هوشمندانه و حساب شده بوده است. هم در مورد دیدار قابل پیش بینی رییس جمهوری ایران و رییس جمهوری امریکا در حاشیه اجلاس مجمع عمومی سازمان ملل متحد در نیویارک و هم در خصوص دیگر کارکردهای فراهسته ای توافق هسته ای میان ایران و قدرت های جهانی در سطح منطقه.
به باور کارشناسان، حتی اگر چنین دیداری نیز میان رؤسای جمهور دو کشور، انجام می شد، بازهم چیزی در داخل دو کشور و روابط دو جانبه تغییر نمی کرد.
این دیدار –اگر انجام می شد- یک اهمیت نمادین و تبلیغاتی داشت؛ زیرا برای نخستین بار پس از سه دهه و اندی رهبران ارشد دو کشور متخاصم، رویارو صحبت می کردند.
امریکایی ها تمایل زیادی به وقوع چنین رویدادی داشتند. سال گذشته نیز نخستین بار این رییس جمهوری امریکا بود که تابوی تماس مستقیم با رییس جمهوری ایران را شکست و به او تلفن زد.
انتظار می رفت امسال هم امریکایی ها پا روی غرور امریکایی خود بگذارند و در این اقدام، پیشگام شوند؛ اما اتفاقاتی از جمله فاجعه منا و در نتیجه سفر نیمه تمام روحانی به نیویارک، روی داد که مانع از عملیاتی شدن نقشه امریکایی ها شد.
اما با این حال، رییس جمهوری امریکا در حالی که دو ساعت از زمان سخنرانی اش گذشته بود در راهروهای سازمان ملل ماند تا با وزیر خارجه ایران، دست دهد!
برای ایرانی ها اما به نظر می رسد این اهمیتی ندارد که چه کسی با رییس جمهور یا وزیر خارجه شان «دست می دهد» آنچه اهمیت دارد این است که آیا رفتار کشور یا دولت فرد دست دهنده نیز در قبال این کشور تغییر می کند یانه؛ چیزی که به گفته وزیر خارجه ایران در مصاحبه با نیویورکر هنوز محقق نشده است. به همین دلیل، این خود یک مانع جدی فراراه ارتباط ایران و امریکا به مثابه یک کارکرد فراهسته ای توافق هسته ای است.
همین الگو را می توان به دیگر کارکردهای فراهسته ای توافق هسته ای نیز تسری داد.
به همین نسبت، وزیر امور خارجه ایران در مصاحبه یادشده، نسبت به گفتگو و تعامل میان ایران و امریکا در خصوص مسایل مربوط به سوریه، یمن، عراق و سایر مسایل مبتلابه منطقه ای به شیوه ای غیر از گذشته، بی پرده ابراز تردید می کند و در توجیه این طرز فکرش می گوید که پیش زمینه چنین هدفی، تغییر تصور ایرانی ها و بازگشت اعتماد آنها نسبت به ایالات متحده است و تاکنون چنین تغییری در داخل ایران شکل نگرفته و اظهار نظرها و موضع گیری های ضد ایرانی امریکایی ها پس از امضای توافق هسته ای هم به این بی اعتمادی ها دامن زده است.
بنابراین، می توان نتیجه گرفت که از عمده ترین موانع توسعه کارکردهای فراهسته ای توافق هسته ای ایران و جهان به ویژه در حوزه ترمیم روابط سیاسی ایران و امریکا و نیز حل مسایل منطقه ای از سوریه و یمن تا عراق و... عدم اقدام امریکایی ها به اعتمادسازی و چه بسا استمرار تلاش های خصمانه و ایران هراسانه آنهاست.
برنامه جامع اقدام مشترک –برجام- از چنین پتانسیل عظیمی برای تغییر برخوردار است؛ اما پیش شرط بهره گیری و عملیاتی سازی این پتانسیل، تغییر رفتار امریکایی ها در قبال دشمن دیرینه خود ایران و مسایل منطقه ای است.
نباید کاری صورت گیرد که شرایط پیچیده شود. آنچه برای ما مهم است محتواست نه ظاهر، منظور من عکس گرفتن با یکدیگر است.
ظریف در پاسخ به این سؤال که آیا توافق هسته ای راه جدیدی را برای گفتگوهای بیشتر درباره سوریه، یمن، عراق و دیگر کشورهای منطقه ای به شیوه غیر از گذشته باز می کند؟ افزود: هنوز نمی توانم چنین بگویم. ما امیدواریم اجرای برنامه جامع اقدام مشترک منجر به کاهش برخی از بی اعتمادی ها در ایران درباره اهداف و جهت های سیاست کلی امریکا در منطقه گردد. مسلما اظهاراتی که در دو ماه گذشته شنیدیم و بیشتر آنها در در داخل امریکا گفته شده است به کاهش بی اعتمادی کمکی نمی کند.
به نظر می رسد پاسخ هایی که وزیر امور خارجه ایران به این بخش از سؤال های نشریه امریکایی نیویورکر داده است، بسیار هوشمندانه و حساب شده بوده است. هم در مورد دیدار قابل پیش بینی رییس جمهوری ایران و رییس جمهوری امریکا در حاشیه اجلاس مجمع عمومی سازمان ملل متحد در نیویارک و هم در خصوص دیگر کارکردهای فراهسته ای توافق هسته ای میان ایران و قدرت های جهانی در سطح منطقه.
به باور کارشناسان، حتی اگر چنین دیداری نیز میان رؤسای جمهور دو کشور، انجام می شد، بازهم چیزی در داخل دو کشور و روابط دو جانبه تغییر نمی کرد.
این دیدار –اگر انجام می شد- یک اهمیت نمادین و تبلیغاتی داشت؛ زیرا برای نخستین بار پس از سه دهه و اندی رهبران ارشد دو کشور متخاصم، رویارو صحبت می کردند.
امریکایی ها تمایل زیادی به وقوع چنین رویدادی داشتند. سال گذشته نیز نخستین بار این رییس جمهوری امریکا بود که تابوی تماس مستقیم با رییس جمهوری ایران را شکست و به او تلفن زد.
انتظار می رفت امسال هم امریکایی ها پا روی غرور امریکایی خود بگذارند و در این اقدام، پیشگام شوند؛ اما اتفاقاتی از جمله فاجعه منا و در نتیجه سفر نیمه تمام روحانی به نیویارک، روی داد که مانع از عملیاتی شدن نقشه امریکایی ها شد.
اما با این حال، رییس جمهوری امریکا در حالی که دو ساعت از زمان سخنرانی اش گذشته بود در راهروهای سازمان ملل ماند تا با وزیر خارجه ایران، دست دهد!
برای ایرانی ها اما به نظر می رسد این اهمیتی ندارد که چه کسی با رییس جمهور یا وزیر خارجه شان «دست می دهد» آنچه اهمیت دارد این است که آیا رفتار کشور یا دولت فرد دست دهنده نیز در قبال این کشور تغییر می کند یانه؛ چیزی که به گفته وزیر خارجه ایران در مصاحبه با نیویورکر هنوز محقق نشده است. به همین دلیل، این خود یک مانع جدی فراراه ارتباط ایران و امریکا به مثابه یک کارکرد فراهسته ای توافق هسته ای است.
همین الگو را می توان به دیگر کارکردهای فراهسته ای توافق هسته ای نیز تسری داد.
به همین نسبت، وزیر امور خارجه ایران در مصاحبه یادشده، نسبت به گفتگو و تعامل میان ایران و امریکا در خصوص مسایل مربوط به سوریه، یمن، عراق و سایر مسایل مبتلابه منطقه ای به شیوه ای غیر از گذشته، بی پرده ابراز تردید می کند و در توجیه این طرز فکرش می گوید که پیش زمینه چنین هدفی، تغییر تصور ایرانی ها و بازگشت اعتماد آنها نسبت به ایالات متحده است و تاکنون چنین تغییری در داخل ایران شکل نگرفته و اظهار نظرها و موضع گیری های ضد ایرانی امریکایی ها پس از امضای توافق هسته ای هم به این بی اعتمادی ها دامن زده است.
بنابراین، می توان نتیجه گرفت که از عمده ترین موانع توسعه کارکردهای فراهسته ای توافق هسته ای ایران و جهان به ویژه در حوزه ترمیم روابط سیاسی ایران و امریکا و نیز حل مسایل منطقه ای از سوریه و یمن تا عراق و... عدم اقدام امریکایی ها به اعتمادسازی و چه بسا استمرار تلاش های خصمانه و ایران هراسانه آنهاست.
برنامه جامع اقدام مشترک –برجام- از چنین پتانسیل عظیمی برای تغییر برخوردار است؛ اما پیش شرط بهره گیری و عملیاتی سازی این پتانسیل، تغییر رفتار امریکایی ها در قبال دشمن دیرینه خود ایران و مسایل منطقه ای است.
