"صندوق حمایت مالی ژورنالیستان به منظور بیمه صحی و تحصیلی خبرنگاران و خانواده‌های آنها تفاهم‌نامه چند‌جانبه را با نهادهای دانشگاهی و صحی کشور امضا کردند.
در این تفاهم‌نامه آمده است که از این به بعد خبرنگاران و خانواده های آنها در مرکز و ولایات تحت پوشش عرضه خدمات صحی و تحصیلی قرار می‌گیرند.
این تفاهم‌نامه، میان صندوق حمایت مالی ژورنالیستان و شفاخانه‌های شخصی وهاج، بابالحوایج، کلینیک نوبل و دانشگاه‌های کابل روشان و دنیا به امضا رسیده است."
پس از گذشت ۱۶ سال از کار و فعالیت رسانه ها در کشور، سرانجام تعدادی به این فکر میفتند که رسانه ها و به خصوص کارمندان این مراکز مهم و حیاتی و اخصاً خبرنگاران و خانواده های آنها، جزو همین ملت اند و مانند سایر اتباع این کشور نیاز به امکانات اولیه زندگی دارند.
اگر چه امنیت شغلی را در لیست مایحتاج اولیه و ضروری و حیاتی مردم افغانستان گنجانیدن و قرار دادن، به نظر می رسد تا مقدار زیادی پرتوقعی و زیاده خواهی و حتی گزافه گویی باشد؛ چرا که نیازهای حیاتی و اولیه مردم ما قبل از امنیت شغلی و امثال آن، چیزهای پرشمار دیگری نظیر امنیت جانی، مالی، ناموسی، اخلاقی و در راس همه و از همه ساده تر، آب و نان و هوای کافی و سالم است که با تاسف هیچکدام چنانکه شاید و باید در اختیار مردم قرار ندارند و مردم افغانستان چند دهه متوالی است که به دنبال این گمشده های اساسی و اولیه، حیران و سرگردانند!.
در هر حال، در عرض و طول این دهه ها، جامعه رسانه ای و به خصوص قشر خبرنگار در کشور را سه گزینه شوم و رقت انگیز همواره تهدید کرده که آن سه گزینه عبارت اند از افزایش خشونت علیه خبرنگاران، عدم دسترسی به اطلاعات و نداشتن امنیت شغلی در رسانه‌های شخصی و همینها نیز از چالش‌های عمده خبرنگاران افغانستان محسوب می‌گردد.
خشونت علیه این قشر بواقع آسیب پذیر که حد و مرز و جهت خاصی را نمی شناسد و در جامعه ی به دور از هر گونه معیار و ملاک انسانی و اخلاقی و ممزوج شده به انواع و اقسام افکار و آراء بدوی و حتی حیوانی که جز منطق زور و برتری جویی را به رسمیت نمی شناسد، از هر سمت و سوی و طرف و جهتی بر خبرنگاران تحمیل می شود.
در کشوری مانند افغانستان، خبرنگار، حکم آن شکار سرگردانی را دارد که ممکن است هر آن و لحظه ای، از سوی هر جناح و گروه و نهادی اعم از مخالفان و شورشیان مسلح و نیروهای امنیتی دولتی و یا زورمندان و قدرت سالارانِ یله و افسارگسیخته، مورد هدف قرار گیرد.
کم نیست تعداد خبرنگاران کشته و زخمی و معلول که نه در جنگ با دشمن؛ بلکه از سوی نیروهای به اصطلاح خودی از پای درآمده اند؛ چنانکه مخالفان مسلح نیز در این جهت کم نیاورده و دست خویش را بارها به خون خبرنگاران بی گناه آلوده اند.
عدم دسترسی درست و لازم و دقیق به اطلاعات و معلومات که لازمه شغل خبرنگاری و اطلاع رسانی شفاف به مردم است نیز در افغانستان با چالشی عمده و اساسی رو به رو می باشد. در این عرصه خطیر و مهم نیز هیچ نهاد و گروهی اعم از دولت و مخالفان مسلح و زورمندان با قشر خبرنگار همکاری لازم و بایسته را ندارد.
واقعیت این است که خبرنگار در کشور ما شبیه یک تافته جدا بافته از حکومت و دولت و ملت و دیگران است؛ دیگرانی چون زورمندان و قدرت سواران لاقید و افسارگسیخته که در طول مدت این ۱۶ سال، آفت و بلای جان و مال و آسایش و آرامش مردم در سراسر کشور شده اند و زور حکومت و دولت نیز به نوعی به آنها نمی رسد.
خبرنگاران یعنی تافته های جدا بافته ای که همه چیز باید از آنها پنهان شود و مباد تا یکی از آنها به اطلاعات و معلوماتی دست پیدا کنند که ممکن است زاویه ای از زوایای تاریک و خائنانه ای را برای مردم بازگو کنند و مردم را در روشنی ای قرار بدهند که این روشنی ممکن است به چشم برخی از نهادها و اشخاص و افراد دولتی و غیر آن از نهادها و اشخاص خصوصی و نیز مخالفان مسلح و یا زورمندان آسیب برساند.
و سرانجام عدم امنیت شغلی خبرنگاران در رسانه های خصوصی که در طول ۱۶ سال متداول بوده و با توجه به مشکلات مالی و هزینه ای که گردانندگان رسانه های خصوصی با آن دست به گریبان بوده و هستند، ابداً به آن توجه و در نتیجه پرداخته نشده است.
اقدامی که از سوی صندوق حمایت مالی ژورنالیستان به منظور بیمه صحی و تحصیلی خبرنگاران و خانواده‌های آنها صورت گرفته، بواقع یک اقدام لازم و در جهت حمایت واقعی از خبرنگاران قلمداد می شود؛ اما به نظر می رسد وزارت اطلاعات و فرهنگ وظیفه دارد تا نسبت به این مهم توجه جدی تری داشته باشد و برای روند بیمه صحی و تحصیلی و بالاتر از آن، بیمه شغلی خبرنگاران شاغل در رسانه های خصوصی، با ریاست جمهوری و شورای وزیران و ارباب و گردانندگان رسانه های خصوصی دیالوگ و تعامل داشته باشد؛ تا دیگر خبرنگار در کشور ما نگران آینده شغلی خویش نباشد.
