مشاور امنیت ملی رئیس جمهور گفته که افغانستان با درخواست‌های مشخصی برای تقویت و تجهیز نیروهای امنیتی به کنفرانس وارسا خواهد رفت.
حنیف اتمر روز دوشنبه گفت که خواست اول دولت افغانستان تأمین منابع مالی نیروهای امنیتی و افغانستان در پنج سال آینده است که سالانه بالغ بر ۵ میلیارد دالر می‌شود.
مورد دوم تقویت و تجهیز نیروهای هوایی افغانستان و موردهای سوم، چهارم و پنجم شامل آموزش، تأمین منابع مالی و تجهیز نیروهای امنیتی افغانستان می‌شود. ششمین خواست دولت افغانستان از کنفرانس وارسا درک مبارزه با تروریزم با "تمام ابعاد" آن است.
به گفته او، مبارزه با تروریزم در افغانستان یک منازعه داخلی نیست؛ بلکه مبارزه‌ای بین المللی است که برخی از کشورهای منطقه در عقب آن هستند. او مشخصا از پاکستان نام برد.
آقای اتمر گفت که دولت افغانستان هم متعهد شده بود که در ۴۲ مورد کارهایی را انجام دهد که تا حال ۳۰ درصد آنها عملی شده و در ۷۰ درصد دیگر پیشرفت‌های قناعت بخشی داشته است.
کارشناسان مسایل امنیتی می گویند که آنچه از جانب آقای اتمر به عنوان شش خواسته اصلی افغانستان از سران کشورهای عضو ناتو در کنفرانس وارسا مطرح شده است، در واقع، نشان دهنده نیازهای اصلی و اولویت های اساسی افغانستان در حوزه تامین امنیت، خوداتکایی امنیتی و نظامی، مبارزه با تروریزم و هراس افکنی است.
با این حال، چیزی که در این میان وجود دارد این است که این خواسته ها با وجود آنکه مشتمل بر اساسی ترین نیازهای افغانستان در بعد امنیت و مبارزه با تروریزم می شود؛ اما اینها لزوما مسایل جدیدی نیستند.
افغانستان پیش از این نیز در نشست ها و کنفرانس های مشابه بین المللی و یا به مناسبت های مختلفی، این خواسته ها را با عناوین گوناگون مطرح کرده است؛ بنابراین، طرح مجدد این خواسته ها به معنای آن است که ناتو و دیگر حامیان امنیتی و نظامی افغانستان، به درستی و به صورت کامل به تعهدات خود در این زمینه ها، طی سال های گذشته عمل نکرده اند.
به عنوان مثال می توان به تجهیز و تقویت نیروهای امنیتی افغانستان از نظر دسترسی به تسلیحات سنگین، موشک های دوربرد و ابزار آلات پیشرفته کشفی و رزمی و همچنین فعال شدن بازوی هوایی این نیروها به مثابه دو خواسته مهم و اصلی افغانستان از ناتو و جامعه جهانی اشاره کرد.
چرا بعد از سال ها تکرار این خواسته ها، هنوز هم افغانستان با همین خواسته ها در یکی دیگر از کنفرانس های بین المللی شرکت می کند؟ آیا این به معنای آن نیست که ناتو و امریکا به تعهدات خود در این زمینه عمل نکرده اند و یا به بیان بهتر، بنا به هر دلیلی، هیچ اعتنایی به این خواسته های افغانستان نشان نداده اند؟
این در شرایطی است که به عقیده کارشناسان، اصلی ترین عامل بحران امنیتی جاری در افغانستان، برآورده نشدن این خواسته ها به عنوان لوازم و پیش نیازهای اصلی مبارزه با تروریزم محسوب می شود.
بنابراین، عدم اعتنا و توجه به این خواسته ها از جانب ناتو و امریکا در سال های گذشته، یکی از عوامل غیر مستقیم وخامت وضعیت امنیتی و قدرت گیری تروریزم بین المللی در افغانستان به شمار می آید.
در این میان، نگرانی جدی این است که ناتو، امریکا و دیگر کشورهای شرکت کننده در کنفرانس وارسا، بار دیگر مانند سال های گذشته، نخواهند به این خواسته های افغانستان، اعتنا کنند و نسبت به آن، تعهدی را متقبل شوند. در این صورت، می توان گفت که افق های شکست در مأموریت مبارزه با تروریزم افغانستان و جهان، بیشتر از پیش، آشکار خواهد شد.
عین همین مساله در خصوص موضع ناتو و امریکا در قبال حامیان منطقه ای تروریزم بین المللی در افغانستان وجود دارد.
افغانستان بارها اذعان کرده است که پاکستان از تروریزم بین المللی در افغانستان، حمایت می کند و در این زمینه شواهد روشنی از جمله زندگی آزادانه و مصون رهبران و اعضای گروه های تروریستی در آن کشور وجود دارد. چیزی که آقای اتمر هم به صورت روشن به آن اشاره کرد؛ اما در این میان، ناتو و امریکا به جز حملات موردی به وسیله پهپادها و کشتن چند رهبر تروریست ها دقیقا چه اقدامی برای تحت فشار قرار دادن پاکستان و مجبور کردن این کشور به پذیرش تعهدات بین المللی خود انجام داده اند؟
در مقابل البته باید اذعان کرد که افغانستان هم به درستی به تعهدات خود در قبال کمک های مالی و نظامی جامعه بین المللی، عمل نکرده است.
موفقیت ۳۰ درصدی که آقای اتمر از آن یاد می کند، چیزی نیست که کمکی به بهبود امنیت و تامین ثبات در کشور کند. ضمن آنکه روشن نیست که آن ۳۰ درصد مورد نظر آقای اتمر، دقیقا چیست و در برابر ۷۰ درصد باقیمانده، از چه اهمیت و کارکرد عملی برخوردار است.
وجود فساد در نهادهای امنیتی که اخیرا بار دیگر در یک گزارش مورد تأکید قرار گرفت و مدیریت و برنامه ریزی ضعیف، از انتقادهایی است که در این زمینه وجود دارد.
حنیف اتمر روز دوشنبه گفت که خواست اول دولت افغانستان تأمین منابع مالی نیروهای امنیتی و افغانستان در پنج سال آینده است که سالانه بالغ بر ۵ میلیارد دالر می‌شود.
مورد دوم تقویت و تجهیز نیروهای هوایی افغانستان و موردهای سوم، چهارم و پنجم شامل آموزش، تأمین منابع مالی و تجهیز نیروهای امنیتی افغانستان می‌شود. ششمین خواست دولت افغانستان از کنفرانس وارسا درک مبارزه با تروریزم با "تمام ابعاد" آن است.
به گفته او، مبارزه با تروریزم در افغانستان یک منازعه داخلی نیست؛ بلکه مبارزه‌ای بین المللی است که برخی از کشورهای منطقه در عقب آن هستند. او مشخصا از پاکستان نام برد.
آقای اتمر گفت که دولت افغانستان هم متعهد شده بود که در ۴۲ مورد کارهایی را انجام دهد که تا حال ۳۰ درصد آنها عملی شده و در ۷۰ درصد دیگر پیشرفت‌های قناعت بخشی داشته است.
کارشناسان مسایل امنیتی می گویند که آنچه از جانب آقای اتمر به عنوان شش خواسته اصلی افغانستان از سران کشورهای عضو ناتو در کنفرانس وارسا مطرح شده است، در واقع، نشان دهنده نیازهای اصلی و اولویت های اساسی افغانستان در حوزه تامین امنیت، خوداتکایی امنیتی و نظامی، مبارزه با تروریزم و هراس افکنی است.
با این حال، چیزی که در این میان وجود دارد این است که این خواسته ها با وجود آنکه مشتمل بر اساسی ترین نیازهای افغانستان در بعد امنیت و مبارزه با تروریزم می شود؛ اما اینها لزوما مسایل جدیدی نیستند.
افغانستان پیش از این نیز در نشست ها و کنفرانس های مشابه بین المللی و یا به مناسبت های مختلفی، این خواسته ها را با عناوین گوناگون مطرح کرده است؛ بنابراین، طرح مجدد این خواسته ها به معنای آن است که ناتو و دیگر حامیان امنیتی و نظامی افغانستان، به درستی و به صورت کامل به تعهدات خود در این زمینه ها، طی سال های گذشته عمل نکرده اند.
به عنوان مثال می توان به تجهیز و تقویت نیروهای امنیتی افغانستان از نظر دسترسی به تسلیحات سنگین، موشک های دوربرد و ابزار آلات پیشرفته کشفی و رزمی و همچنین فعال شدن بازوی هوایی این نیروها به مثابه دو خواسته مهم و اصلی افغانستان از ناتو و جامعه جهانی اشاره کرد.
چرا بعد از سال ها تکرار این خواسته ها، هنوز هم افغانستان با همین خواسته ها در یکی دیگر از کنفرانس های بین المللی شرکت می کند؟ آیا این به معنای آن نیست که ناتو و امریکا به تعهدات خود در این زمینه عمل نکرده اند و یا به بیان بهتر، بنا به هر دلیلی، هیچ اعتنایی به این خواسته های افغانستان نشان نداده اند؟
این در شرایطی است که به عقیده کارشناسان، اصلی ترین عامل بحران امنیتی جاری در افغانستان، برآورده نشدن این خواسته ها به عنوان لوازم و پیش نیازهای اصلی مبارزه با تروریزم محسوب می شود.
بنابراین، عدم اعتنا و توجه به این خواسته ها از جانب ناتو و امریکا در سال های گذشته، یکی از عوامل غیر مستقیم وخامت وضعیت امنیتی و قدرت گیری تروریزم بین المللی در افغانستان به شمار می آید.
در این میان، نگرانی جدی این است که ناتو، امریکا و دیگر کشورهای شرکت کننده در کنفرانس وارسا، بار دیگر مانند سال های گذشته، نخواهند به این خواسته های افغانستان، اعتنا کنند و نسبت به آن، تعهدی را متقبل شوند. در این صورت، می توان گفت که افق های شکست در مأموریت مبارزه با تروریزم افغانستان و جهان، بیشتر از پیش، آشکار خواهد شد.
عین همین مساله در خصوص موضع ناتو و امریکا در قبال حامیان منطقه ای تروریزم بین المللی در افغانستان وجود دارد.
افغانستان بارها اذعان کرده است که پاکستان از تروریزم بین المللی در افغانستان، حمایت می کند و در این زمینه شواهد روشنی از جمله زندگی آزادانه و مصون رهبران و اعضای گروه های تروریستی در آن کشور وجود دارد. چیزی که آقای اتمر هم به صورت روشن به آن اشاره کرد؛ اما در این میان، ناتو و امریکا به جز حملات موردی به وسیله پهپادها و کشتن چند رهبر تروریست ها دقیقا چه اقدامی برای تحت فشار قرار دادن پاکستان و مجبور کردن این کشور به پذیرش تعهدات بین المللی خود انجام داده اند؟
در مقابل البته باید اذعان کرد که افغانستان هم به درستی به تعهدات خود در قبال کمک های مالی و نظامی جامعه بین المللی، عمل نکرده است.
موفقیت ۳۰ درصدی که آقای اتمر از آن یاد می کند، چیزی نیست که کمکی به بهبود امنیت و تامین ثبات در کشور کند. ضمن آنکه روشن نیست که آن ۳۰ درصد مورد نظر آقای اتمر، دقیقا چیست و در برابر ۷۰ درصد باقیمانده، از چه اهمیت و کارکرد عملی برخوردار است.
وجود فساد در نهادهای امنیتی که اخیرا بار دیگر در یک گزارش مورد تأکید قرار گرفت و مدیریت و برنامه ریزی ضعیف، از انتقادهایی است که در این زمینه وجود دارد.
