در افغانستان هنوز هم بخش‌هایی هستند که شهروندان آن در اوجی از محرومیت‌ها به سر می‌برند! دایکندی یکی از این ولایت‌هاست؛ جایی که مردمش از کار، بهداشت، برق و دیگر نیازهای زندگی امروزی بی‌بهره هستند.
دایکندی۴۴۰ کیلومتر دورتر از کابل است. در این‌جا بیش از ۴۰۰ هزار نفر با کم‌ترین امکانات زندگی امروزه و در اوجی از محرومیت‌ها به سر می‌برند.
به نقل از طلوع، دایکندی و هشت ولسوالی‌اش، که در میان شان ولسوالی کجران ناامن‌است، با ولایت‌های ارزگان، هلمند، غور و غزنی مرز مشترک دارد.
در حالی که پولیس ملی در این ولایت با مشکلاتی چون کمبود تشکیل و امکانات روبه‌رو است. در بیشتر بخش‌‌های دایکندی، حتا نیروهای دولتی از خود پایگاهی ندارند و از خانههای کرایی مردم کار می‌گیرند.
سید باقر مرتضوی، فرمانده پولیس دایکندی، می‌گوید: «یک تعداد زیاد قومندانی‌های امنیه ما در ولسوالی‌ها فاقد تأسیسات است و در خانههای کرایی مردم کار می‌کنند.»
مزمل محمدی، مردی که ما را با خود به دیدن‌بخش‌هایی از دایکندی می‌برد، آن‌چه را که قدرت‌طلبی کسانی در این ولایت می‌داند، از علت‌های اساسی پس‌ماندن دایکندی از روند پیشرفت‌ها در کشور می‌گوید.
مزمل محمدی، باشنده دایکندی، می‌گوید: «مردم بیشتر در حزب و حزب‌بازی‌های خود مصروف هستند. ما قربانی همین گروه‌ها شده‌ایم!»
راهی که این ولایت را به بخش‌‌های دیگر در کشور وصل می‌سازد، تنها جادۀ قیرریزی‌شده است که در سال‌های اخیر قیر شده‌است.
نورمحمد اختیاری، راننده، می‌گوید: «از مرکز، از خود نیلی که حرکت می‌کنیم، تا بامیان راه خیلی خراب است.»
باشندگان دایکندی که نبود جاده‌های معیاری را، بزرگ‌ترین مشکل ولایت شان می‌دانند، از حکومت می‌خواهند که به تعهداتش در برابر این ولایت، عمل کند.
سهراب‌علی اعتمادی، رییس شورای ولایتی دایکندی، می‌گوید: «وعده شان را فراموشش نکنند، همین سرک‌های ما را پخته کنند و ما را به مرکز وصل سازند.»
صادقی‌زاده نیلی، عضو مجلس نمایندگان، می‌گوید: «مسئلۀ راه‌ها مشکل اساسی‌است که حل‌نشده باقی مانده و حتا سرک درجه دوم دایکندی، که در حال اکمال است، باید قیرریزی شود!»
چیزهای دیگری هم هستند که در دایکندی، همواره دردسر ساز بوده‌اند.
حبیب‌الله رادمنش، معاون والی دایکندی، می‌گوید: «از ۳۷۰ مکتب ما ۲۲۵ آن تعمیر ندارد. باقی‌اش هم که تعمیر دارد، تعمیر‌هایی است که برای مکتب‌های متوسطه ساخته شده است و امروز لیسه (دبیرستان) از آن استفاده می‌کند، برای ابتدایی ساخته شده‌است، متوسطه از آن استفاده می‌کند.»
اما، در سوی دیگر، دیده می‌شود که دانش‌آموخته‌گان دایکندی هم، پس از گذر از دشواری‌های بسیار، به بن‌بستی دیگر برمی‌خورند؛ و آن بن‌بست بیکاری است.
دین‌محمد، باشندۀ دایکندی، می‌گوید: «جوانانی هستند که ۱۶ سال درس خوانده‌اند؛ ولی حالا دکان‌داری می‌کنند!»
