سخنگوی والی سرپل از تصرف ارتفاعات بلند میرزاولنگ به دست نیروهای امنیتی و خیزش مردمی خبر می دهد.
یک عضو شورای ولایتی سرپل هم می گوید که نیروهای امنیتی صبح روز دوشنبه توانستند قریه میرزاولنگ را از تصرف طالبان خارج کنند. قل اردوی ۲۰۹ شاهین نیز این خبر را تأیید می کند.
سید رضا عالم زاده؛ عضو شورای ولایتی سرپل می گوید:"نیروهای امنیتی افغان شب گذشته با وارد کردن فشار زیاد بالای قریه میرزاولنگ، صبح امروز دوشنبه توانستند این قریه را از تصرف طالبان بیرون کنند".
اما به گفته او، زمانی که نیروهای امنیتی داخل قریه شدند، به نظر نمی رسد طالبان آنجا بوده باشند.
وی افزود:"به احتمال زیاد طالبان از میرزاولنگ فرار کرده اند. اعلام قبل از قبل عملیات پاکسازی، زمینه را برای فرار آنها فراهم ساخته است".
به این ترتیب، میرزاولنگ اکنون بار دیگر تحت سلطه دولت درآمده است؛ اقدامی که با توجه به سرعت عملیات، اگر زودتر انجام می شد، بی تردید از وقوع نسل کشی سازمان یافته تروریست ها در میرزاولنگ جلوگیری می کرد و می توانست اندکی از اندوه سنگین میرزاولنگ برای ساکنان زخم خورده آن و میلیون ها نفر از مردم افغانستان بکاهد.
دولت اما علیرغم هشدارهای صریح پیش از وقوع فاجعه و درخواست های مکرر پس از آن، هرگز به فریادهای دادخواهی مردم، تمکین و توجه نکرد.
زمانی که تروریست های طالبان در میرزاولنگ مشغول سلاخی زنان و کودکان و مردان مظلوم شیعه بودند، سر قومندانی اعلای قوای مسلح، در کابل مشغول دید و وادیدهای معمولی اش بود.
وقتی در یک مراسم رسمی، همه مهره های ارشد امنیتی و دادستان کل کشور، یکی پس از دیگری پشت تریبون رفتند؛ اما آگاهانه از کنار فاجعه هولناکی که در روستایی در ۲۰ کیلومتری سر پل جریان داشتند، با سکوت و بی تفاوتی گذشتند و حتی یک اشاره کوتاه و گذرا نیز به آن نکردند، روشن شد که مردم میرزاولنگ تا چه اندازه مظلوم و بی پناه اند.
هنگامی که رییس جمهور در همان مراسم، برای نخستین بار، قفل سکوت در باره نسل کشی و تصفیه قومی و مذهبی میرزاولنگ را شکست، انتظار می رفت دولت به مسؤولیت قانونی، ملی و اخلاقی خود در برابر جنایت میرزاولنگ عمل کند و به سرعت، هزینه های جنایت هولناک بر غیر نظامیان بی دفاع شیعه در میرزاولنگ را بر تروریست ها تحمیل نماید؛ اما آقای غنی، حتی از گرفتن نام «طالبان» به عنوان اصلی ترین عامل آن جنایت خوف انگیز هم امتناع کرد.
پس از آن مراسم، تازه سر قومندانی اعلای قوای مسلح در کمال آرامش، سران نهادهای امنیتی را در ارگ فراهم آورد تا مکانیزم های آغاز عملیات برای نجات ویرانه های میرزاولنگ را بررسی کند!
نتیجه آن جلسه، گسیل با تأخیر فرماندهان ارشد وزارت دفاع و شماری از سربازان به سر پل بود؛ حرکتی که لزوما به معنای آغاز عملیات ضد تروریستی در میرزاولنگ نبود. نیروهای امنیتی، همچنان روزها منتظر صدور فرمان آغاز عملیات از جانب فرماندهی کل قوا در ارگ ریاست جمهوری، باقی ماندند.
به این ترتیب، ۷ روز از وقوع فاجعه گذشت؛ زمانی طولانی برای تروریست ها برای به پایان بردن همه ابعاد جنایت و فرار از معرکه!
اکنون ویرانه میرزاولنگ «آزاد» شده است؛ آزادی دیرهنگام و زخمی که هرگز التیام نخواهد یافت.
ساکنان میرزاولنگ اما می گویند نمی توانند به قتلگاه برگردند؛ زیرا تروریست ها جای دوری نرفته اند. آنها در ولسوالی کوهستانات به مواضع قبلی خود، عقب نشینی کرده اند و هر زمان که بخواهند می توانند فاجعه ای دیگر را بر شیعیان بی پناه میرزاولنگ، تحمیل کنند.
در این سو، در تالارهای ارگ قدرت اما سخنگویان توجیه گر ناکامی و ناکارآمدی حکومت در تأمین امنیت مردم و سرکوب تروریزم، شادمان از «آزادی» میرزاولنگ، در کار سرزنش انتقادهای وسیع و سنگین مردم علیه حکومت هستند.
با این حال، میرزاولنگ، نه نخستین مورد از توالی و تکرار فاجعه است و نه آخرین آن خواهد بود. تروریست ها برای تحمیل هزینه های سنگین تر آماده می شوند. به ویژه در شرایطی که ماهیت جنایات آنها عملا صبغه قومی و مذهبی پیدا کرده و از قضا، دسترسی به اهداف و اماکن قومی و مذهبی نیز بیشتر از هر مورد دیگری، آسان و بلامانع است.
