سرتاج عزیز؛ مشاورامنیت ملی و سیاست خارجی نخست وزیر پاکستان می‌گوید تلاش های پاکستان برای آغاز دوباره گفتگوهای صلح میان افغانستان و طالبان ادامه دارد.
وی گفت که با اعلام مرگ ملاعمر، گفتگوهای صلح متوقف شد؛ اما اکنون حکومت افغانستان تلاش هایش را باید دوباره برای آغاز این روند از سرگیرد.
عزیز تأکید کرد که اسلام آباد برتعهداتش برای برگزاری گفتگوهای صلح افغانستان متعهد است.
وی به روزنامۀ پاکستانی دانگفت که حالا مربوط به افغانستان است که این گفتگوها را از سر بگیرد، در صورتی که آنها خواسته باشند.
افغانستان در ماه آگست سال جاریمیلادی از مولانا سمیع الحق؛ یک عالم مذهبی و سیاستمدار پاکستانی خواستار همکاری شده بود.
پاکستان در هفتم ماه جولای، نشستی بین دولت افغانستان و طالبان در این کشور برگزار کرد که در آن نمایندگانی از کشورهای چین و امریکا نیز حضور داشتند.
قرار بود دور دوم این گفتگوها در ۳۱ ماه جولای برگزار شود؛ اما این گفتگوها پس از اعلام خبر مرگ ملاعمر، متوقف شد.
سرتاج عزیز یکی از فعال ترین مهره های پاکستان در امر صلح افغانستان است. به همین دلیل به باور بسیاری از کارشناسان، به جرات می توان از او به عنوان «سفیر صلح اسلام آباد برای کابل» یاد کرد.
نام او همزمان با به قدرت رسیدن دولت نواز شریف در اسلام آباد که برای نخستین بار از رهگذر یک انتخابات به ظاهر آزاد انجام شد، بر سر زبان ها افتاد.
او احتمالا نخستین مقام پاکستانی بود که به افغانستان سفر کرد. پس از آن، او بارها به کابل آمد تا پیام های متقابل اسلام آباد و کابل را به همدیگر منتقل کند و مواضع دوطرف در خصوص مسایل مهم را به اطلاع مقامات بلندپایه برساند.
اکنون که روند صلح متوقف شده و طالبان به شدت درگیر جنگ قدرت در درون خود هستند، از نقش سرتاج عزیز در بازی های صلح اسلام آباد برای کابل نیز به نحو قابل توجهی کاسته شده است.
پس از اعلام خبر مرگ ملاعمر و در پی آن، تشدید وقایع خونبار امنیتی در کابل و سایر شهرهای افغانستان، روند صلحی که سرتاج عزیز یکی از جدی ترین فعالان آن بود، به شدت آسیب دید و برای مدت زمانی نامعلوم، متوقف شد.
اکنون به نظر می رسد او با این اظهارات در صدد است یکبار دیگر، فاز گفتگوهای صلح را فعال کند تا هم خود به صحنه بازگردد و هم منافعی که اسلام آباد از مسیر فعال سازی این فاز به آن دست پیدا می کند، تامین شود.
اما تلخی ماجرا جایی است که تصور کنیم، صلح تنها نقشی نیست که پاکستان در قبال افغانستان بازی می کند.
به تعبیر دیگر، سرتاج عزیز تنها یک بخش از یک ماموریت بزرگ را بر عهده دارد؛ اما این ماموریت، بخش های دیگری هم دارد که افراد و سازمان های دیگری در اسلام آباد آن را پیش می برند.
بازی دو گانه صلح و جنگ در افغانستان، به ویژه پس از به قدرت رسیدن حکومت وحدت ملی در افغانستان، به صورت جدی در دستور کار حکومت اسلام آباد قرار گرفته است.
اسلام آباد هم در صلح و هم در جنگ در افغانستان، منافع بزرگی دارد که بر پایه ارزیابی های کارشناسان، متاسفانه هیچیک از این منافع، با آنچه مورد نظر مردم و دولت افغانستان است، همخوانی ندارد.
پاکستان با فعال کردن محور صلح، در صدد است به قول یکی از مقام های بلندپایه کابل، یک «حکومت مزدور» را در افغانستان روی کار بیاورد و مانند زمان سلطه رژیم طالبان، مهره های دست آموز خود را در رأس هرم قدرت قرار دهد.
از این رهگذر همچنین رژيم اسلام آباد، می تواند با شریک کردن قدرت هایی مانند چین و امریکا، از این دو قطب مهم قدرت، امتیازهای سیاسی و مالی و حتی نظامی کسب کند.
همزمان با آنکه می تواند در ازای ایفای این نقش، روی سیاست خارجی کابل تاثیر بگذارد و به عنوان نمونه، کابل را از دهلی دور نگه دارد.
منافع دیگری نیز در این راستا وجود دارد که امکان برشماری آن در این مقال وجود ندارد.
اسلام آباد همزمان با این فعالیت، بر تنور جنگ در افغانستان نیز با شدت بیشتری می دمد تا در عرصه میدانی نیز کابل را تحت فشار قرار دهد و امتیازهای بیشتری روی میز گفتگو به دست آورد.
با این حساب، در بازی صلح و جنگ پاکستان علیه افغانستان، همه چیز به نام افغانستان اما به کام پاکستان است.
به این ترتیب، منافع افغانستان، همانگونه که در استمرار جنگ نهفته نیست، در آغاز روند صلح به معنایی که پاکستان مراد می کند نیز وجود ندارد.
گفتگوهای صلح زمانی معنا پیدا می کند که جنگ کاملا متوقف شود و دشمن، سلاح هایش را بر زمین بگذارد و وارد یک پروسه شفاف و مشروع سیاسی در چارچوب قانون اساسی افغانستان شود.
وی گفت که با اعلام مرگ ملاعمر، گفتگوهای صلح متوقف شد؛ اما اکنون حکومت افغانستان تلاش هایش را باید دوباره برای آغاز این روند از سرگیرد.
عزیز تأکید کرد که اسلام آباد برتعهداتش برای برگزاری گفتگوهای صلح افغانستان متعهد است.
وی به روزنامۀ پاکستانی دانگفت که حالا مربوط به افغانستان است که این گفتگوها را از سر بگیرد، در صورتی که آنها خواسته باشند.
افغانستان در ماه آگست سال جاریمیلادی از مولانا سمیع الحق؛ یک عالم مذهبی و سیاستمدار پاکستانی خواستار همکاری شده بود.
پاکستان در هفتم ماه جولای، نشستی بین دولت افغانستان و طالبان در این کشور برگزار کرد که در آن نمایندگانی از کشورهای چین و امریکا نیز حضور داشتند.
قرار بود دور دوم این گفتگوها در ۳۱ ماه جولای برگزار شود؛ اما این گفتگوها پس از اعلام خبر مرگ ملاعمر، متوقف شد.
سرتاج عزیز یکی از فعال ترین مهره های پاکستان در امر صلح افغانستان است. به همین دلیل به باور بسیاری از کارشناسان، به جرات می توان از او به عنوان «سفیر صلح اسلام آباد برای کابل» یاد کرد.
نام او همزمان با به قدرت رسیدن دولت نواز شریف در اسلام آباد که برای نخستین بار از رهگذر یک انتخابات به ظاهر آزاد انجام شد، بر سر زبان ها افتاد.
او احتمالا نخستین مقام پاکستانی بود که به افغانستان سفر کرد. پس از آن، او بارها به کابل آمد تا پیام های متقابل اسلام آباد و کابل را به همدیگر منتقل کند و مواضع دوطرف در خصوص مسایل مهم را به اطلاع مقامات بلندپایه برساند.
اکنون که روند صلح متوقف شده و طالبان به شدت درگیر جنگ قدرت در درون خود هستند، از نقش سرتاج عزیز در بازی های صلح اسلام آباد برای کابل نیز به نحو قابل توجهی کاسته شده است.
پس از اعلام خبر مرگ ملاعمر و در پی آن، تشدید وقایع خونبار امنیتی در کابل و سایر شهرهای افغانستان، روند صلحی که سرتاج عزیز یکی از جدی ترین فعالان آن بود، به شدت آسیب دید و برای مدت زمانی نامعلوم، متوقف شد.
اکنون به نظر می رسد او با این اظهارات در صدد است یکبار دیگر، فاز گفتگوهای صلح را فعال کند تا هم خود به صحنه بازگردد و هم منافعی که اسلام آباد از مسیر فعال سازی این فاز به آن دست پیدا می کند، تامین شود.
اما تلخی ماجرا جایی است که تصور کنیم، صلح تنها نقشی نیست که پاکستان در قبال افغانستان بازی می کند.
به تعبیر دیگر، سرتاج عزیز تنها یک بخش از یک ماموریت بزرگ را بر عهده دارد؛ اما این ماموریت، بخش های دیگری هم دارد که افراد و سازمان های دیگری در اسلام آباد آن را پیش می برند.
بازی دو گانه صلح و جنگ در افغانستان، به ویژه پس از به قدرت رسیدن حکومت وحدت ملی در افغانستان، به صورت جدی در دستور کار حکومت اسلام آباد قرار گرفته است.
اسلام آباد هم در صلح و هم در جنگ در افغانستان، منافع بزرگی دارد که بر پایه ارزیابی های کارشناسان، متاسفانه هیچیک از این منافع، با آنچه مورد نظر مردم و دولت افغانستان است، همخوانی ندارد.
پاکستان با فعال کردن محور صلح، در صدد است به قول یکی از مقام های بلندپایه کابل، یک «حکومت مزدور» را در افغانستان روی کار بیاورد و مانند زمان سلطه رژیم طالبان، مهره های دست آموز خود را در رأس هرم قدرت قرار دهد.
از این رهگذر همچنین رژيم اسلام آباد، می تواند با شریک کردن قدرت هایی مانند چین و امریکا، از این دو قطب مهم قدرت، امتیازهای سیاسی و مالی و حتی نظامی کسب کند.
همزمان با آنکه می تواند در ازای ایفای این نقش، روی سیاست خارجی کابل تاثیر بگذارد و به عنوان نمونه، کابل را از دهلی دور نگه دارد.
منافع دیگری نیز در این راستا وجود دارد که امکان برشماری آن در این مقال وجود ندارد.
اسلام آباد همزمان با این فعالیت، بر تنور جنگ در افغانستان نیز با شدت بیشتری می دمد تا در عرصه میدانی نیز کابل را تحت فشار قرار دهد و امتیازهای بیشتری روی میز گفتگو به دست آورد.
با این حساب، در بازی صلح و جنگ پاکستان علیه افغانستان، همه چیز به نام افغانستان اما به کام پاکستان است.
به این ترتیب، منافع افغانستان، همانگونه که در استمرار جنگ نهفته نیست، در آغاز روند صلح به معنایی که پاکستان مراد می کند نیز وجود ندارد.
گفتگوهای صلح زمانی معنا پیدا می کند که جنگ کاملا متوقف شود و دشمن، سلاح هایش را بر زمین بگذارد و وارد یک پروسه شفاف و مشروع سیاسی در چارچوب قانون اساسی افغانستان شود.
