اندیشمندان مسلمان و غیر مسلمان بسیاری در دنیای معاصر، آرزو دارند که یکبار دیگر عقربه زمان به عقب برگردد و جهان شاهد برپایی حکومتی به رهبری علی علیه السلام باشد. آرزویی که هیچگاه محقق نشده؛ اما مدام تکرار می شود.
این آرزو در زمانی که ما زندگی می کنیم، طبیعتا منطقی نیست؛ زیرا ما و هرکسی که این آرزو را می کند، به خوبی می دانیم که هیچگاه شاهد تحقق و برآورده شدن آن نخواهیم بود. پس چرا آن را مطرح می کنیم و هیچگاه از آن دست نمی کشیم؟
به نظر می رسد آرزوهای آینده ریشه در نیازهای حال حاضر بشر دارد. آدم اگر به چیزی احساس نیاز نکند، هیچگاه آن را آرزو نمی کند. مانند نیاز یک تشنه در کویری بایر و بی آب به آب. برای چنین کسی هیچ آرزویی به اندازه آبی سرد و گوارا، خواستنی تر نیست و این مستقیما مقتضای نیاز اوست.
ما نیز به علی و حکومت منحصر به فرد او نیاز داریم؛ به عدالت علوی و به حکمت علوی و حکومتی که بر آن حکمت بنا شده بود.
آرزو داریم به جای آنکه در عصر صنعت و تکنولوژی و پیشرفت های محیرالعقول بشر امروز زندگی کنیم و در اوج رفاه و آسایش امروز باشیم، مرد فقیری در کوفه یک هزار و اندی سال پیش باشیم و در مجلس سخنرانی علی حضور پیدا می کردیم.
این بیانگر نیاز عصر ما به علی و حکمت و حکومت علوی است. این نشان می دهد که حاکمان زمانه ما ویژگی های منحصر به فرد امام علی علیه السلام را ندارند؛ ویژگی هایی که تا امروز پنج سال طلایی حاکمیت ایشان را به فصل طلایی و بی بدیل تاریخ بدل کرده است.
اکنون که قرار نیست به علی و حکومت علوی، دست پیدا کنیم، لازم است با جستجو در حکمت علوی، ویژگی هایی را برای حاکم و حکومت در نگاه امام پیدا کنیم تا بتوانیم الگوهای حکومت داری زمان ما را با این ويژگی ها سامان دهیم و کمکی به اصلاح امور حاکمان و حکومت های اسلامی بکنیم.
امام علیه السلام درباره ویژگی های رهبری و امامت می فرماید:«...فهو من معادن دینه و اوتاد ارضه قدالزم نفسه العدل، فکان اول عدله نفی الهوی عن نفسه، یصف الحق و یعمل به، لایدع للخیر غایة الا امها ولامظنة الا قصدها، قد امکن الکتاب من زمامه فهو قائده و امامه، یحل حیث حل ثقله و ینزل حیث کان منزله...»
...او (کسی که شایسته رهبری و امامت است) از معادن و گنجینه های آیین خدا و از ارکان زمین است. خود را ملزم به عدالت کرده و نخستین گامش در راه عدالت، اجتناب از هواپرستی و تمایلات شخصی است. او چهره حق را آنچنان که هست می نمایاند و خود بدان عمل می کند. هیچ کار خیری نیست جز آنکه برای انجام آن همت گمارده و هر کجا گمان خیری می رود او در تعقیب آن است.خود را در اختیار کتاب خدا نهاده و آن را پیشوا و امامش قرار داده، هر کجا که قرآن بار می نهد او در همانجا فرود می آید و آنجا که منزل می کند او نیز همانجا را منزلگاه خود قرار می دهد...
این نگاه امام به رهبر، حاکم و حاکمیت اسلامی است. در نگره اسلامی، حاکم نماینده خدا در زمین و مجری احکام الهی و عامل به کتاب خدا است. عدالت از ویژگی های جداناپذیر و الزامی حاکمیت بر مبنای نگرش اسلامی است که امام علی علیه السلام خود تجسم عینی و عملی آن بود.
قرآن، قانون اساسی و نظام نامه عملی حکومت اسلامی است و دستورات آن چراغ های همیشه روشن و نمایانگر راه حاکمان و حکومت هاست.
پس یکی از مهم ترین معیارهای سنجش درستی یا نادرستی کار حاکمان و حکومت های اسلامی در دنیای امروز، سنجش نسبت آنها با حقیقت قرآن و میزان التزام و تعهد آنان به احکام آن است.
نظامی را که ادعای اسلامی دارد؛ ولی در آن به قرآن عمل نمی شود و حاکمان، قرآن و عدالت مبتنی بر متون مقدس قرآنی را سرلوحه کار شان قرار نمی دهند، نمی توان اسلامی خواند و این همان چیزی است که نیاز ما به برقراری دگرباره حکومت علوی را تشدید می کند و عطش مان به عدل علوی را افزایش می دهد.
عامل اصلی بحران، فساد، جنگ، بی عدالتی، ستم، خون ریزی، عقب ماندگی، فقر، اختلاف طبقاتی و فحشا و فساد در جوامع اسلامی نیز فاصله عمیقی است که میان حاکمان و حکومت ها و قرآن و دستورات دینی، سیره پیامبر صلوات الله علیه و آله و ائمه معصومین علیهم السلام افتاده است.
این آرزو در زمانی که ما زندگی می کنیم، طبیعتا منطقی نیست؛ زیرا ما و هرکسی که این آرزو را می کند، به خوبی می دانیم که هیچگاه شاهد تحقق و برآورده شدن آن نخواهیم بود. پس چرا آن را مطرح می کنیم و هیچگاه از آن دست نمی کشیم؟
به نظر می رسد آرزوهای آینده ریشه در نیازهای حال حاضر بشر دارد. آدم اگر به چیزی احساس نیاز نکند، هیچگاه آن را آرزو نمی کند. مانند نیاز یک تشنه در کویری بایر و بی آب به آب. برای چنین کسی هیچ آرزویی به اندازه آبی سرد و گوارا، خواستنی تر نیست و این مستقیما مقتضای نیاز اوست.
ما نیز به علی و حکومت منحصر به فرد او نیاز داریم؛ به عدالت علوی و به حکمت علوی و حکومتی که بر آن حکمت بنا شده بود.
آرزو داریم به جای آنکه در عصر صنعت و تکنولوژی و پیشرفت های محیرالعقول بشر امروز زندگی کنیم و در اوج رفاه و آسایش امروز باشیم، مرد فقیری در کوفه یک هزار و اندی سال پیش باشیم و در مجلس سخنرانی علی حضور پیدا می کردیم.
این بیانگر نیاز عصر ما به علی و حکمت و حکومت علوی است. این نشان می دهد که حاکمان زمانه ما ویژگی های منحصر به فرد امام علی علیه السلام را ندارند؛ ویژگی هایی که تا امروز پنج سال طلایی حاکمیت ایشان را به فصل طلایی و بی بدیل تاریخ بدل کرده است.
اکنون که قرار نیست به علی و حکومت علوی، دست پیدا کنیم، لازم است با جستجو در حکمت علوی، ویژگی هایی را برای حاکم و حکومت در نگاه امام پیدا کنیم تا بتوانیم الگوهای حکومت داری زمان ما را با این ويژگی ها سامان دهیم و کمکی به اصلاح امور حاکمان و حکومت های اسلامی بکنیم.
امام علیه السلام درباره ویژگی های رهبری و امامت می فرماید:«...فهو من معادن دینه و اوتاد ارضه قدالزم نفسه العدل، فکان اول عدله نفی الهوی عن نفسه، یصف الحق و یعمل به، لایدع للخیر غایة الا امها ولامظنة الا قصدها، قد امکن الکتاب من زمامه فهو قائده و امامه، یحل حیث حل ثقله و ینزل حیث کان منزله...»
...او (کسی که شایسته رهبری و امامت است) از معادن و گنجینه های آیین خدا و از ارکان زمین است. خود را ملزم به عدالت کرده و نخستین گامش در راه عدالت، اجتناب از هواپرستی و تمایلات شخصی است. او چهره حق را آنچنان که هست می نمایاند و خود بدان عمل می کند. هیچ کار خیری نیست جز آنکه برای انجام آن همت گمارده و هر کجا گمان خیری می رود او در تعقیب آن است.خود را در اختیار کتاب خدا نهاده و آن را پیشوا و امامش قرار داده، هر کجا که قرآن بار می نهد او در همانجا فرود می آید و آنجا که منزل می کند او نیز همانجا را منزلگاه خود قرار می دهد...
این نگاه امام به رهبر، حاکم و حاکمیت اسلامی است. در نگره اسلامی، حاکم نماینده خدا در زمین و مجری احکام الهی و عامل به کتاب خدا است. عدالت از ویژگی های جداناپذیر و الزامی حاکمیت بر مبنای نگرش اسلامی است که امام علی علیه السلام خود تجسم عینی و عملی آن بود.
قرآن، قانون اساسی و نظام نامه عملی حکومت اسلامی است و دستورات آن چراغ های همیشه روشن و نمایانگر راه حاکمان و حکومت هاست.
پس یکی از مهم ترین معیارهای سنجش درستی یا نادرستی کار حاکمان و حکومت های اسلامی در دنیای امروز، سنجش نسبت آنها با حقیقت قرآن و میزان التزام و تعهد آنان به احکام آن است.
نظامی را که ادعای اسلامی دارد؛ ولی در آن به قرآن عمل نمی شود و حاکمان، قرآن و عدالت مبتنی بر متون مقدس قرآنی را سرلوحه کار شان قرار نمی دهند، نمی توان اسلامی خواند و این همان چیزی است که نیاز ما به برقراری دگرباره حکومت علوی را تشدید می کند و عطش مان به عدل علوی را افزایش می دهد.
عامل اصلی بحران، فساد، جنگ، بی عدالتی، ستم، خون ریزی، عقب ماندگی، فقر، اختلاف طبقاتی و فحشا و فساد در جوامع اسلامی نیز فاصله عمیقی است که میان حاکمان و حکومت ها و قرآن و دستورات دینی، سیره پیامبر صلوات الله علیه و آله و ائمه معصومین علیهم السلام افتاده است.
