براساس ارزیابی مؤسسه برابری برای صلح و دموکراسی هزینه یکسال جنگ در افغانستان، تنها برای افغان‌ها بیشتر از ۹ میلیارد دالر است.
در گزارش این نهاد، گفته شده که هزینه هر روز جنگ برای افغان‌ها به بیش از ۲۴ میلیون دالر می‌رسد.
به گفته این نهاد، رقم مذکور معادل ۴۴ درصد درآمد ناخالص ملی افغانستان در یکسال و برابر با ۱۱۳ درصد بودجه سال ۱۳۹۴ این کشور است.
بودجه ملی سال ۱۳۹۴ افغانستان ۷.۶ میلیارد دالر است.
این مؤسسه افزوده که هزینه یکساله جنگ بیشتر از چهار برابر مالیاتی است که دولت افغانستان در یک سال قادر به جمع آوری آن است.
در گزارش این نهاد آمده که قیمت یک کیلو برنج در افغانستان به طور متوسط ۸۷ افغانی (معادل ۱.۵ دالر) است که بر این اساس با هزینه یکسال جنگ می‌شود بیشتر از یکسال برای مردم افغانستان غذای کافی تهیه کرد.
رئیس جمهور هم قبلا گفته بود که قیمت یک هفته جنگ برابر با هزینه بازسازی یک ولسوالی و هزینه یکماه جنگ برابر با بازسازی یک ولایت است.
کارشناسان می گویند که این آمار اگر واقعیت داشته باشد در هر کشور دیگری غیر از افغانستان نیز اگر باشد، تکان دهنده و هولناک است. در افغانستان اما نشانگر عمق یک تراژدی فراگیر و دیرسال و همگانی است: هیولای سیری ناپذیر جنگ که از خون مردم فقیر و بی بضاعت و بی پناه افغانستان، بی رحمانه تغذیه می کند تا چرخ های غول پیکر این ماشین مخوف بچرخد.
در این میان، مساله ای وجود دارد که کمتر به آن توجه می شود و آن اینکه چه چیزی باعث می شود تا حامیان اصلی این جنگ، کسانی که نفت و هیزم این لهیب مهیب را تامین می کنند را وادار به تغذیه این هیولای سیری ناپذیر کند؟
این سؤال مهمی است؛ سؤالی که همه طرف های درگیر جنگ از طالبان و پاکستان و داعش و حرکت اسلامی ازبکستان و القاعده و کماندوهای اسلامی تا امریکا و ناتو و هم پیمانان شان را به چالش می کشد؟
کدام منفعت بزرگتری در ادامه این جنگ وجود دارد که طرف های درگیر را وامی دارد تا روزانه ۲۴ میلیون دالر را به آتش بکشند تا به آن منفعت بزرگتر برسند؟
دستاورد این جنگ برای همه طرف های درگیر چیست و فاصله آنها تا رسیدن به آن منفعت بزرگتر چقدر است؟
سؤال دوم این است که هزینه های سرسام آور تامین سوخت این هیولای هولناک و سیری ناپذیر را چه کسانی و از چه مجاری و مراجعی تامین می کنند؟
کشور فقیری که مردمان آن به صورت متوسط روزی دو دالر هم درآمد ندارند، علی القاعده قادر به تامین این هزینه های هولناک نیست و به همین دلیل، از اینجا می توان پی برد که این جنگ نه متعلق به افغانستان است، نه برای افغانستان است و نه افغانستان در آن، موضوعیتی دارد. تنها چیزی که از این جنگ به افغانستان و مردم آن می رسد، قربانی شدن به دلیل قرار گرفتن به عنوان میدان یک جنگ بزرگ نیابتی و تحمیلی از خارج است.
شاید حق با اشرف غنی؛ رییس جمهور بوده است که گفته بود هزینه یک هفته جنگ، یک ولسوالی را آباد می کند و هزینه یک ماه جنگ، یک ولایت را می سازد.
با توجه به آمارهای تازه شاید هزینه هایی که صرف این جنگ بی پایان و مبهم می شود، بسیار فراتر از محاسبات رییس جمهور غنی، کارکرد داشته باشد؛ اما آنچه نباید از یاد برد این است که این جنگ برای ولسوالی ها و ولایت های ما نیست و هیچیک از طرف های جنگ، به هدف سازندگی و رفاه و آبادانی و پیشرفت ولسوالی ها و ولایت های ما نمی جنگند. به همین دلیل، انتظار داشتن از طرف های درگیر این جنگ طولانی و بی پایان، برای هزینه کردن پول هایی که صرف جنگ می کنند برای سازندگی و آبادانی ولسوالی ها و ولایت های افغانستان، انتظاری از بنیاد لغو و بیهوده است.
نهایت چیزی که این آمارها به ما یاد می دهند این است که ما باید کاری کنیم که دیگران پول های خود را برای شعله کردن آتش جنگ در سرزمین ما صرف نتوانند. آنها اهداف شان را به بهای قربانی کردن ما دنبال نکنند و مهم تر از همه اینکه ما دست ابزار اهداف و مطامع و توسعه طلبی و سلطه جویی دیگران زیر نام مبارزه با تروریزم و... قرار نگیریم.
شاید در این صورت، دیگر روزی ۲۴ میلیون دالر صرف جنگ در سرزمین مان نشود؛ اما در عوض، دیگر قربانی یک جنگ نیابتی دیگران در خانه و سرزمین خود نیز نخواهیم شد. شاید ولسوالی ها و ولایت های مان، پولی برای بازسازی نداشته باشند؛ اما در برابر، پولی نیز برای تخریب آنها هزینه نخواهد شد!
در گزارش این نهاد، گفته شده که هزینه هر روز جنگ برای افغان‌ها به بیش از ۲۴ میلیون دالر می‌رسد.
به گفته این نهاد، رقم مذکور معادل ۴۴ درصد درآمد ناخالص ملی افغانستان در یکسال و برابر با ۱۱۳ درصد بودجه سال ۱۳۹۴ این کشور است.
بودجه ملی سال ۱۳۹۴ افغانستان ۷.۶ میلیارد دالر است.
این مؤسسه افزوده که هزینه یکساله جنگ بیشتر از چهار برابر مالیاتی است که دولت افغانستان در یک سال قادر به جمع آوری آن است.
در گزارش این نهاد آمده که قیمت یک کیلو برنج در افغانستان به طور متوسط ۸۷ افغانی (معادل ۱.۵ دالر) است که بر این اساس با هزینه یکسال جنگ می‌شود بیشتر از یکسال برای مردم افغانستان غذای کافی تهیه کرد.
رئیس جمهور هم قبلا گفته بود که قیمت یک هفته جنگ برابر با هزینه بازسازی یک ولسوالی و هزینه یکماه جنگ برابر با بازسازی یک ولایت است.
کارشناسان می گویند که این آمار اگر واقعیت داشته باشد در هر کشور دیگری غیر از افغانستان نیز اگر باشد، تکان دهنده و هولناک است. در افغانستان اما نشانگر عمق یک تراژدی فراگیر و دیرسال و همگانی است: هیولای سیری ناپذیر جنگ که از خون مردم فقیر و بی بضاعت و بی پناه افغانستان، بی رحمانه تغذیه می کند تا چرخ های غول پیکر این ماشین مخوف بچرخد.
در این میان، مساله ای وجود دارد که کمتر به آن توجه می شود و آن اینکه چه چیزی باعث می شود تا حامیان اصلی این جنگ، کسانی که نفت و هیزم این لهیب مهیب را تامین می کنند را وادار به تغذیه این هیولای سیری ناپذیر کند؟
این سؤال مهمی است؛ سؤالی که همه طرف های درگیر جنگ از طالبان و پاکستان و داعش و حرکت اسلامی ازبکستان و القاعده و کماندوهای اسلامی تا امریکا و ناتو و هم پیمانان شان را به چالش می کشد؟
کدام منفعت بزرگتری در ادامه این جنگ وجود دارد که طرف های درگیر را وامی دارد تا روزانه ۲۴ میلیون دالر را به آتش بکشند تا به آن منفعت بزرگتر برسند؟
دستاورد این جنگ برای همه طرف های درگیر چیست و فاصله آنها تا رسیدن به آن منفعت بزرگتر چقدر است؟
سؤال دوم این است که هزینه های سرسام آور تامین سوخت این هیولای هولناک و سیری ناپذیر را چه کسانی و از چه مجاری و مراجعی تامین می کنند؟
کشور فقیری که مردمان آن به صورت متوسط روزی دو دالر هم درآمد ندارند، علی القاعده قادر به تامین این هزینه های هولناک نیست و به همین دلیل، از اینجا می توان پی برد که این جنگ نه متعلق به افغانستان است، نه برای افغانستان است و نه افغانستان در آن، موضوعیتی دارد. تنها چیزی که از این جنگ به افغانستان و مردم آن می رسد، قربانی شدن به دلیل قرار گرفتن به عنوان میدان یک جنگ بزرگ نیابتی و تحمیلی از خارج است.
شاید حق با اشرف غنی؛ رییس جمهور بوده است که گفته بود هزینه یک هفته جنگ، یک ولسوالی را آباد می کند و هزینه یک ماه جنگ، یک ولایت را می سازد.
با توجه به آمارهای تازه شاید هزینه هایی که صرف این جنگ بی پایان و مبهم می شود، بسیار فراتر از محاسبات رییس جمهور غنی، کارکرد داشته باشد؛ اما آنچه نباید از یاد برد این است که این جنگ برای ولسوالی ها و ولایت های ما نیست و هیچیک از طرف های جنگ، به هدف سازندگی و رفاه و آبادانی و پیشرفت ولسوالی ها و ولایت های ما نمی جنگند. به همین دلیل، انتظار داشتن از طرف های درگیر این جنگ طولانی و بی پایان، برای هزینه کردن پول هایی که صرف جنگ می کنند برای سازندگی و آبادانی ولسوالی ها و ولایت های افغانستان، انتظاری از بنیاد لغو و بیهوده است.
نهایت چیزی که این آمارها به ما یاد می دهند این است که ما باید کاری کنیم که دیگران پول های خود را برای شعله کردن آتش جنگ در سرزمین ما صرف نتوانند. آنها اهداف شان را به بهای قربانی کردن ما دنبال نکنند و مهم تر از همه اینکه ما دست ابزار اهداف و مطامع و توسعه طلبی و سلطه جویی دیگران زیر نام مبارزه با تروریزم و... قرار نگیریم.
شاید در این صورت، دیگر روزی ۲۴ میلیون دالر صرف جنگ در سرزمین مان نشود؛ اما در عوض، دیگر قربانی یک جنگ نیابتی دیگران در خانه و سرزمین خود نیز نخواهیم شد. شاید ولسوالی ها و ولایت های مان، پولی برای بازسازی نداشته باشند؛ اما در برابر، پولی نیز برای تخریب آنها هزینه نخواهد شد!
