اول اکتبر (نهم میزان) روز جهانی سالمندان است. در این روز توجه مجامع جهانی به وضعیت جمعیت رو به رشد سالمندان بیشتر می شود.
به گزارش خبرگزاری آوا، در بیشتر کشورهای جهان نهادها و سازمان های ویژه ای وجود دارد که برای مواظبت از سالمندان کار می کنند، اما در افغانستان بسیاری از افراد سالمند در وضعیت خوبی قرار ندارند.
بر اساس گزارشهای رسمی امید به زندگی در افغانستان تا سن ۴۴ سالگی است و به همین دلیل پیری در کشورمان بسیار زود فرا می رسد.
علی افتخاری؛ سخنگوی وزارت کار و امور اجتماعی در گفتگو با این خبرگزاری نهادینه نشدن فرهنگ کمک به سالمندان را دلیل عمده ی عدم ارائه خدمات به آنان میداند.
به گفته افتخاری وزارت کار و امور اجتماعی روی این موضوع طرح های مشخصی داشته است، اما فرهنگ افغانی سبب شده است که افراد سالمند به خانه های مخصوص سالمندان حاضر نشوند.
وی خاطر نشان کرد که وزارت کار و امور اجتماعی در شهرهای بزرگ کشور مانند کابل، قندهار و هرات مراکز سالمندان را ایجاد کرده است، اما هیچ کسی حاضر نشده که به این مراکز مراجعه نماید.
افتخاری گفت: به دلیل عدم انس مردم افغانستان با چنین مراکزی و مراجعه نکردن سالمندان در خانه های حمایوی، فعلاً معلولین در این مراکز زندگی می کنند.
قابل ذکر است که شماری از سالمندان افغانستان به دلیل کمبود امکانات و نرخ بالای فقر نه تنها از برنامه های مواظبت از سالمندان مانند دیگر نقاط جهان برخوردار نمی شوند، بلکه شمار زیادی از آنها مجبور به کار می شوند.
کهنسالانی که از هر سو ناامید شده اند گدایی به عنوان تنها راه گریز از مرگ برای آنان باقی می ماند.
این در حالی است که گدایی هم در افغانستان علاوه بر دشواریهای معمول با خطرهای زیادی به همراه است، دولت گدایی را "جرم" اعلام کرده است و به همین دلیل به دست آوردن نان از این طریق "غیرقانونی" شمرده می شود.
دولت افغانستان در سالهای اخیر کارهای کمی برای مردان پیر انجام داده است، استخدام شماری از مردان سالمند به عنوان جاروکش و کارگر در شهرداریها یکی از کارهایی است که دولت برای آنان انجام داده است.
این کار با این که برای شماری از سالمندان زمینه به دست آوردن درآمد کمی را فراهم کرده است، برای برخی از مردانی که سن و سالی از آنها گذشته خالی از دشواری و رنج نیست.
غلام عباس که ۷۰ سال عمر دارد و فعلاً کارمند شاروالی کابل می باشد از زندگی خود شکایت دارد.
وی که فرزند ذکور نیز ندارد مدت ها است از یک بیماری مزمن رنج می برد.
غلام عباس می گوید که به دلیل فقر و تنگ دستی مجبور است برای بدست آوردن لقمه نانی در جاده های شهر جاروب کشی کند.
زندگی برای این شخص به اندازه ی تلخ و ناگوار است که می گوید من هیچ امیدی به حکومت افغانستان ندارم، فقط از خدای خود می خواهم که یا زندگی خوب به من بدهد و یا جانم را بگیرد.
به گزارش خبرگزاری آوا، در بیشتر کشورهای جهان نهادها و سازمان های ویژه ای وجود دارد که برای مواظبت از سالمندان کار می کنند، اما در افغانستان بسیاری از افراد سالمند در وضعیت خوبی قرار ندارند.
بر اساس گزارشهای رسمی امید به زندگی در افغانستان تا سن ۴۴ سالگی است و به همین دلیل پیری در کشورمان بسیار زود فرا می رسد.
علی افتخاری؛ سخنگوی وزارت کار و امور اجتماعی در گفتگو با این خبرگزاری نهادینه نشدن فرهنگ کمک به سالمندان را دلیل عمده ی عدم ارائه خدمات به آنان میداند.
به گفته افتخاری وزارت کار و امور اجتماعی روی این موضوع طرح های مشخصی داشته است، اما فرهنگ افغانی سبب شده است که افراد سالمند به خانه های مخصوص سالمندان حاضر نشوند.
وی خاطر نشان کرد که وزارت کار و امور اجتماعی در شهرهای بزرگ کشور مانند کابل، قندهار و هرات مراکز سالمندان را ایجاد کرده است، اما هیچ کسی حاضر نشده که به این مراکز مراجعه نماید.
افتخاری گفت: به دلیل عدم انس مردم افغانستان با چنین مراکزی و مراجعه نکردن سالمندان در خانه های حمایوی، فعلاً معلولین در این مراکز زندگی می کنند.
قابل ذکر است که شماری از سالمندان افغانستان به دلیل کمبود امکانات و نرخ بالای فقر نه تنها از برنامه های مواظبت از سالمندان مانند دیگر نقاط جهان برخوردار نمی شوند، بلکه شمار زیادی از آنها مجبور به کار می شوند.
کهنسالانی که از هر سو ناامید شده اند گدایی به عنوان تنها راه گریز از مرگ برای آنان باقی می ماند.
این در حالی است که گدایی هم در افغانستان علاوه بر دشواریهای معمول با خطرهای زیادی به همراه است، دولت گدایی را "جرم" اعلام کرده است و به همین دلیل به دست آوردن نان از این طریق "غیرقانونی" شمرده می شود.
دولت افغانستان در سالهای اخیر کارهای کمی برای مردان پیر انجام داده است، استخدام شماری از مردان سالمند به عنوان جاروکش و کارگر در شهرداریها یکی از کارهایی است که دولت برای آنان انجام داده است.
این کار با این که برای شماری از سالمندان زمینه به دست آوردن درآمد کمی را فراهم کرده است، برای برخی از مردانی که سن و سالی از آنها گذشته خالی از دشواری و رنج نیست.
غلام عباس که ۷۰ سال عمر دارد و فعلاً کارمند شاروالی کابل می باشد از زندگی خود شکایت دارد.
وی که فرزند ذکور نیز ندارد مدت ها است از یک بیماری مزمن رنج می برد.
غلام عباس می گوید که به دلیل فقر و تنگ دستی مجبور است برای بدست آوردن لقمه نانی در جاده های شهر جاروب کشی کند.
زندگی برای این شخص به اندازه ی تلخ و ناگوار است که می گوید من هیچ امیدی به حکومت افغانستان ندارم، فقط از خدای خود می خواهم که یا زندگی خوب به من بدهد و یا جانم را بگیرد.
