سفارت پاکستان در کابل با انتشار اعلامیه ای گفته که ۲۷ تبعه پاکستانی دستگیرشده، قبلا آزاد شده بودند و روز دوشنبه دو نفر باقیمانده نیز به این سفارت تحویل داده شدند.
پیشتر (۷ سنبله) وزارت داخله گفته بود که ۲۹ پاکستانی در ولایت پکتیا دستگیر شده اند.
در اعلامیه این وزارت آمده که از نزد این افراد، کارت هویت، کارت عضویت در ادارات نظامی پاکستان و شبکه های تروریستی، پاسپورت و اسلحه به دست آمده است.
این افراد سوار بر چهار موتر بودند که در شب سه شنبه ۴ سنبله در ولایت پکتیا از سوی ماموران پولیس مرزی دستگیر شدند.
تمامی افراد دستگیر شده به زبان اردو صحبت می کردند.
وزارت داخله دستگیری ۲۹ پاکستانی را یک ̎پیروزی بزرگ̎ خوانده بود.
در اعلامیه سفارت پاکستان آمده که تمامی افراد یادشده بزرگان قبیله موسی خیل پاکستان هستند که برای شرکت در یک جرگه قبیله ای وارد افغانستان شده بودند و می خواستند در مورد حل منازعه زمین با افغان ها گفتگو کنند.
با آنکه دولت در این زمینه تاکنون توضیحی ارائه نکرده؛ اما ناظران می گویند که به نظر نمی رسد اعلامیه اخیر سفارت پاکستان، در کابل بی پایه باشد؛ بر ای اساس، ناظران، بنا را بر درستی این اعلامیه می گذارند و نتیجه می گیرند که این برخورد، یکبار دیگر یادآور رویکرد سازش، انعطاف، خویشتن داری و معامله یکجانبه دولت افغانستان در قبال تروریزم صادراتی از پاکستان است؛ رویکردی که متاسفانه سال ها ادامه داشته و هزینه های سنگین و ویرانگری را بر کشور تحمیل کرده است.
انتظار می رفت دولت دست کم این بار، زحمات نیروهای امنیتی و پولیس سرحدی را پاس می داشت و با تروریست های مسلح، فرماندهان نظامی و گماشته های رسمی پاکستان برای ترور و دهشت افکنی و ناامنی در افغانستان، برخوردی قاطع می کرد.
قوانین بین المللی و مفاد توافقنامه های رسمی بین الدول بدون شک در اینگونه موارد، احکام صریحی دارند. اقدام پاکستان به گسیل ۲۹ نفر از اعضای نهادهای مهم نظامی، گروه های تروریستی و کسانی که رسما با کارت عضویت، سلاح و شناسنامه پاکستانی وارد خاک افغانستان شده و به زبان اردو سخن می گفتند، مصداق روشن «تجاوز» است.
این اقدام به اندازه ای آشکار و هتاکانه صورت گرفته که حتی نمی توان آن را به گروه های تروریستی مورد حمایت پاکستان نسبت داد؛ بلکه آنها مستقیما به دستور نهادهای نظامی و استخباراتی همسایه جنوبی وارد خاک کشور شده بودند و اسناد و مدارک و سلاح های شان نشان می داد که هدف از این اقدام نیز راه اندازی حملاتی علیه دولت و مردم افغانستان و یا کمک به گروه های تروریستی در حال جنگ با دولت و مردم ما بوده است؛ بنابراین، این «پیروزی بزرگ» نیروهای امنیتی کشور، یکی از مهم ترین و آشکارترین اسناد افغانستان در خصوص ادعاهای این کشور در زمینه دخالت مستقیم پاکستان در ناامنی های افغانستان بود.
اتباع پاکستانی به منظور اخلال در امنیت ملی کشور، به صورت غیر قانونی وارد افغانستان شده بودند و براساس قوانین بین المللی، بازداشت آنها در حکم «اسارت سربازان دشمن» بود؛ بنابراین، آزادی این عناصر خطرناک، نیاز به توضیح دارد؛ تا روشن شود چه عوامل و دست هایی در معامله برای آزادی آنها دخالت داشته و آزادکنندگان، چه امتیازی در برابر این معامله بزرگ با «پیروزی بزرگ» نیروهای امنیتی کشور، به دست آورده و این امتیاز، تا چه میزان بر پایه مصالح و منافع ملی کشور بوده است.
این اقدام در حالی صورت می گیرد که براساس ارزیابی های کارشناسان مسایل نظامی و امنیتی، هم اکنون دست کم ۱۴ ولایت کشور، درگیر ناامنی های فراگیر و حملات گسترده نیروهای تروریستی است که مستقیما تحت حمایت پاکستان قرار دارند و از سوی آن کشور، تجهیز و تعلیم می شوند، در آنجا اقامت دارند، تربیت داده شده و به افغانستان گسیل می شوند.
یکی از نمونه های بارز آن، درگیری های جاری در هلمند است که براساس اظهارات فرماندهان نظامی افغانستان، در آن فرماندهان نظامی پاکستان، به طالبان کمک می کنند و مستقیما در جبهه هلمند حضور دارند.
از سوی دیگر، اخیرا چندین تن مواد منفجره که در بوجی های سمنت جاسازی شده بود از پاکستان به کابل منتقل شده و از سوی نیروهای امنیت ملی کشور، توقیف شد. افزون بر آن همه روزه در بخش های وسیعی از کشور، حملات تروریستی، بمب گذاری، کشتار، ترور، آدم ربایی و راکت باری های مرزی ادامه دارد که همگی از سوی پاکستان، ساماندهی و اجرا می شود.
آیا با توجه به این وضعیت، آزادی ۲۹ تبعه پاکستانی که با اسناد و مدارک و سلاح بازداشت شده بودند، قابل توجیه و توضیح است؟ آیا این پاسخ درست و عادلانه ای به رشادت ها و جانفشانی های همه روزه نیروهای امنیتی و مردم افغانستان خواهد بود؟
پیشتر (۷ سنبله) وزارت داخله گفته بود که ۲۹ پاکستانی در ولایت پکتیا دستگیر شده اند.
در اعلامیه این وزارت آمده که از نزد این افراد، کارت هویت، کارت عضویت در ادارات نظامی پاکستان و شبکه های تروریستی، پاسپورت و اسلحه به دست آمده است.
این افراد سوار بر چهار موتر بودند که در شب سه شنبه ۴ سنبله در ولایت پکتیا از سوی ماموران پولیس مرزی دستگیر شدند.
تمامی افراد دستگیر شده به زبان اردو صحبت می کردند.
وزارت داخله دستگیری ۲۹ پاکستانی را یک ̎پیروزی بزرگ̎ خوانده بود.
در اعلامیه سفارت پاکستان آمده که تمامی افراد یادشده بزرگان قبیله موسی خیل پاکستان هستند که برای شرکت در یک جرگه قبیله ای وارد افغانستان شده بودند و می خواستند در مورد حل منازعه زمین با افغان ها گفتگو کنند.
با آنکه دولت در این زمینه تاکنون توضیحی ارائه نکرده؛ اما ناظران می گویند که به نظر نمی رسد اعلامیه اخیر سفارت پاکستان، در کابل بی پایه باشد؛ بر ای اساس، ناظران، بنا را بر درستی این اعلامیه می گذارند و نتیجه می گیرند که این برخورد، یکبار دیگر یادآور رویکرد سازش، انعطاف، خویشتن داری و معامله یکجانبه دولت افغانستان در قبال تروریزم صادراتی از پاکستان است؛ رویکردی که متاسفانه سال ها ادامه داشته و هزینه های سنگین و ویرانگری را بر کشور تحمیل کرده است.
انتظار می رفت دولت دست کم این بار، زحمات نیروهای امنیتی و پولیس سرحدی را پاس می داشت و با تروریست های مسلح، فرماندهان نظامی و گماشته های رسمی پاکستان برای ترور و دهشت افکنی و ناامنی در افغانستان، برخوردی قاطع می کرد.
قوانین بین المللی و مفاد توافقنامه های رسمی بین الدول بدون شک در اینگونه موارد، احکام صریحی دارند. اقدام پاکستان به گسیل ۲۹ نفر از اعضای نهادهای مهم نظامی، گروه های تروریستی و کسانی که رسما با کارت عضویت، سلاح و شناسنامه پاکستانی وارد خاک افغانستان شده و به زبان اردو سخن می گفتند، مصداق روشن «تجاوز» است.
این اقدام به اندازه ای آشکار و هتاکانه صورت گرفته که حتی نمی توان آن را به گروه های تروریستی مورد حمایت پاکستان نسبت داد؛ بلکه آنها مستقیما به دستور نهادهای نظامی و استخباراتی همسایه جنوبی وارد خاک کشور شده بودند و اسناد و مدارک و سلاح های شان نشان می داد که هدف از این اقدام نیز راه اندازی حملاتی علیه دولت و مردم افغانستان و یا کمک به گروه های تروریستی در حال جنگ با دولت و مردم ما بوده است؛ بنابراین، این «پیروزی بزرگ» نیروهای امنیتی کشور، یکی از مهم ترین و آشکارترین اسناد افغانستان در خصوص ادعاهای این کشور در زمینه دخالت مستقیم پاکستان در ناامنی های افغانستان بود.
اتباع پاکستانی به منظور اخلال در امنیت ملی کشور، به صورت غیر قانونی وارد افغانستان شده بودند و براساس قوانین بین المللی، بازداشت آنها در حکم «اسارت سربازان دشمن» بود؛ بنابراین، آزادی این عناصر خطرناک، نیاز به توضیح دارد؛ تا روشن شود چه عوامل و دست هایی در معامله برای آزادی آنها دخالت داشته و آزادکنندگان، چه امتیازی در برابر این معامله بزرگ با «پیروزی بزرگ» نیروهای امنیتی کشور، به دست آورده و این امتیاز، تا چه میزان بر پایه مصالح و منافع ملی کشور بوده است.
این اقدام در حالی صورت می گیرد که براساس ارزیابی های کارشناسان مسایل نظامی و امنیتی، هم اکنون دست کم ۱۴ ولایت کشور، درگیر ناامنی های فراگیر و حملات گسترده نیروهای تروریستی است که مستقیما تحت حمایت پاکستان قرار دارند و از سوی آن کشور، تجهیز و تعلیم می شوند، در آنجا اقامت دارند، تربیت داده شده و به افغانستان گسیل می شوند.
یکی از نمونه های بارز آن، درگیری های جاری در هلمند است که براساس اظهارات فرماندهان نظامی افغانستان، در آن فرماندهان نظامی پاکستان، به طالبان کمک می کنند و مستقیما در جبهه هلمند حضور دارند.
از سوی دیگر، اخیرا چندین تن مواد منفجره که در بوجی های سمنت جاسازی شده بود از پاکستان به کابل منتقل شده و از سوی نیروهای امنیت ملی کشور، توقیف شد. افزون بر آن همه روزه در بخش های وسیعی از کشور، حملات تروریستی، بمب گذاری، کشتار، ترور، آدم ربایی و راکت باری های مرزی ادامه دارد که همگی از سوی پاکستان، ساماندهی و اجرا می شود.
آیا با توجه به این وضعیت، آزادی ۲۹ تبعه پاکستانی که با اسناد و مدارک و سلاح بازداشت شده بودند، قابل توجیه و توضیح است؟ آیا این پاسخ درست و عادلانه ای به رشادت ها و جانفشانی های همه روزه نیروهای امنیتی و مردم افغانستان خواهد بود؟
