غربی ها پول می دهند؛ آیا ما دولت خواهیم ساخت؟!

"قرارداد دولت سازی توسط اکلیل حکیمی وزیر مالیه افغانستان و نیوین میمیکا کمیشنر اتحادیه اروپا برای انکشاف و همکاری های بین المللی در حضور رئیس جمهور غنی به امضا رسید.
به گزارش رسانه ها، اکلیل حکیمی وزیر مالیه ضمن تشکری از کمک های سخاوتمندانۀ اتحادیه اروپا برای افغانستان، گفت: اتحادیه اروپا از جمله کمک کنندگان عمده به افغانستان می باشد که بیشتر از سه میلیارد یورو را به افغانستان متعهد گردیده است.
حدود ۷۸ درصد کمک های اتحادیه اروپا از طریق صندوق امانت به حکومت افغانستان تادیه می گردد.
قرارداد دولت سازی یک میکانیزم جدید می باشد که منابع مالی احتیاطی را در اختیار دولت افغانستان قرار می دهد و تطبیق اصلاحات را در زمینه های پالیسی عامه، چارچوب اقتصاد کلان، مدیریت مالی، شفافیت بودجوی و سایر عرصه ها سرعت می بخشد.
قرارداد مذکور زمینه بیشتر مالی را برای تطبیق پالیسی ها و اولویت های استراتژیک انکشافی دولت افغانستان فراهم می سازد.
بر اساس این قرارداد اتحادیه اروپا ۲۰۰ میلیون یورو را در ربع اول سال ۲۰۱۷ و ۲۰۱۸ به دولت افغانستان کمک می کند."
هر زمان صحبت از کمکهای کلان و قابل توجه جامعه جهانی به دولت افغانستان به میان میاید، ناخودآگاه و به طور خودکار جایگاهها و محل های مصرف آنها نیز توجه آحاد مردم کشور را به خود جلب می کند و این پرسش توام با نگرانی های معمول و معقول مردم دوباره جان می گیرد که کمکهای مذکور در کجاها هزینه شده و برای چه اهداف و منظورهایی به مصرف خواهند رسید و آیا چیزی از این کمکها که به نام افغانستان و مردم آن، تقدیم دولت این کشور می شود، به دسترخوان این مردم فقیر و مستمند هم خواهد رسید و به قول بسیاری دولتمردان موجب تغییر در سفره خالی مردم خواهد شد یاخیر؟!
بسیاری از آگاهان را نظر بر این است که سرنوشت این کمکها نیز مانند کمکهای قبلی جامعه جهانی، معلوم و آشکار است و کمکهای جامعه جهانی به افغانستان و دولت و ملت آن، به نوعی همگی یک سرنوشت را دارند و آن تقسیم شدن آنها میان سران و رهبران و نهایتاً وزارت خانه ها و همچنان شورای محترم و عالی صلح است!.
طبق شهادت تاریخ کوتاه مدت کشور، در عرض و طول ۱۵ سال حدود میلیاردها دالر و دینار و یورو داخل افغانستان شد و بجای اینکه این پولها گره اصولی و اساسی از مشکل مردم افغانستان باز کند و در اولین گام به مصرفِ تعمیر و ترمیم و بازسازی زیرساختهای اقتصادی این کشور برسد و پس از آن با آنها روبناهای ویران این سامان نابسامان را سامان ببخشند، با تاسف بیشترینه آنها با شگردهای خاص کشورهای کمک کننده از افغانستان خارج شد و مقداری هم که مانده بود و باید به مصرف موارد ضروری می رسید، پیش از آنکه به هدف و مقصد برسند، دستبرد زده شده و میان سران و رهبران و در نهایت اطرافیان و زیردستان آنان و البته به گونه غیر عادلانه، توزیع و تقسیم گردید!.
حال نیز تکلیف دالرها و یوروهای بی زبان اهدایی دولت های غربی به دولت افغانستان، روشن تر از ماه و خورشید است؛ چرا که این کمکها به مصرف هر گزینه و مواردی که برسند، قدر مسلم به مصرف دولت سازی و حکومت داری خوب و ایده آل در افغانستان نمی رسند و برای آن هزینه نمی شوند.
حالا نکته جالب و حایز اهمیت نیز این است که این واقعیت را دولتها و قدرت های غربی به خصوص دولت امریکا به خوبی می دانند و از طرفی نیز برای آنها اهمیتی ندارد که دولتمردان افغانستان با این پولها و کمکها چکار می کنند و بالاتر از آن، به نظر می رسد قدرتهای دخالت گر غربی به نوعی از وضعیت موجود در افغانستان راضی و خوشنودند و خواهان همین اوضاع نابهنجار برای مدتهای طولانی در این کشور فقیر و جنگ زده اند و به همین دلیل نیز کمکهای بدون عوض خویش را به دولت درهم ریخته کابل ادامه می دهند، بدون آنکه به گونه جدی از سران دولت وحدت ملی بخواهند تا تغییری اساسی و بنیادین در شیوه دولتداری خویش بوجود بیاورند.
البته گاه گداری برخی از مقامات غربی اظهارات فرمالیته و تشریفاتی ای نسبت به لزوم تغییر در روش دولتداری سران افغان از خود بروز می دهند و به ظاهر فرمایشات خود را با تهدیدهایی تند لفظی نیز همراه می کنند، اما مهم این است که هم خود شان و هم سران حکومتی افغانستان به خوبی می دانند که این تهدیدها ابداً جدی نبوده و این کمکها در هر صورت و چه بسا در صورت وجود یک افغانستان ناامن و بهم ریخته، همچنان ادامه خواهند یافت.
چرا که جهان غرب و به خصوص دولت امریکا از پشت این به اصطلاح کمکها به انگیزه ها و اهداف استعماری خویش در افغانستان و منطقه، زوم کرده است و پرداختن این مقدار بهای ناچیز را در بدل رسیدن به اهداف خطرناک شان در منطقه و بیرون از آن، لازم و ضروری و نیز غیر قابل توجه می دانند.
از نظر سران واشنگتن و متحدان سیاسی آنها در سطح جهان، تک قطبی شدن جهان و صد البته با سروری و آقایی دولتمردان امریکایی، این ارزش را دارد که پولها و امکانات کلان و وسیعی را خرج کنند و کشورها و ملت های بسیاری را ویران و قتل عام کنند؛ کاری که دیروز در یوریشیما و ناکازاکی جاپان کردند و امروز عوامل آنها در یمن و سوریه و عراق و افغانستان و...، در حال انجام دادن اند.