عبدرب الرسول سیاف؛ از رهبران جهادی در ششمین سالگرد ترور برهان الدین ربانی از دولت به خاطر بی تفاوتی در مقابل ارزش‌های اسلامی به شدت انتقاد کرد.

آقای سیاف با اشاره به سوگند مقامات عالیرتبه به حراست از ارزش‌های اسلام، گفت "سکوت و غفلت" حکومت در این زمینه قابل پذیرش نیست.

وی گفت:"اگر طالبان اسلام را از دَرَک وحشت ظلم و دهشت ضربه زدند، ما از درک فسق، فساد، رشوت، دزدی و چور و چپاول و فحشا ضربه زدیم. اسلام بیچاره بین دو آسیاب آرد است."

او از حکومت خواست "خط واضحی بین هنر و فحشا" بکشد.

او گفت:"این سرحد در بین این دو وجود ندارد. ما هنر را بلد بودیم. در عربی به آن فن می‌گویند. مسلمانان در فن رسامی، نقاشی، خطاطی و امثال آن ماهر بودند. امروز یک زن نیمه برهنه سر استیژ رقص می‌کند و این را زیر نام هنر تیر می‌کنند. ما این هنر را منکر هستیم. این را اسلام قبول ندارد."

این در حالی است که به تازگی وزارت اطلاعات و فرهنگ، لقب "بانوی آواز افغانستان" را به آریانا سعید داد.

سخنان این رهبر جهادی، از دید بسیاری از کارشناسان مسایل اجتماعی، پرده از یک بحران بزرگ و فراگیر برمی دارد که کیان فرهنگ، اعتقادات، ارزش های برین دینی و ملی مردم افغانستان و یک تاریخ مبارزه و مجاهده این ملت و خون پاک میلیون ها شهید این مرز و بوم را نشانه رفته و در نتیجه سیاست های سازمان یافته حلقاتی مشخص در درون نظام، روز به روز در حال قدرتمندتر و گسترش یافتن است.

وزارت اطلاعات و فرهنگ، در حالی که در طول ۱۷ سال گذشته، هیچ استراتژی جامع و آینده نگرانه ای برای خدمت به فرهنگ و مدنیت و حفظ و اشاعه ارزش های برین و بنیادین دینی و ملی مردم افغانستان، نداشته است، اکنون با برساختن هرزه‌گی و لا ابالی‌گری و اباحی مسلکی فرهنگی زیر نام «هنر» در تلاش است تا آخرین میخ را بر تابوت هنر و فرهنگ و تمدن این سرزمین بکوبد و در سایه وضعیت اسفبار و لجام گسیخته ای که در رسانه های تصویری افغانستان از قبل ترویج بی قید و بند و نامحدود الگوهای هرزگی و فحشا و فساد فرهنگی وارداتی از بیرون، جریان دارد، سفیران هنر هرزه و بی ریشه را نیز زیر نام هایی چون «بانوی آواز افغانستان» بر این میراث در حال انهدام و اضمحلال تحمیل می کند و به این ترتیب، ریشه هنر اصیل و ارزش مدار افغانستان کهن و متمدن را برای همیشه برمی کند.

اگر قرار بر این است که حتما الگویی برای خوانندگی زنان در تلویزیون ملی افغانستان، معرفی شود، هم به لحاظ قدمت و هم به جهت وفاداری به الزامات اولیه و ابتدایی خوانندگی اصیل و سنتی افغانستان، این حق به «میرمن پروین» می رسد که تابوی خوانندگی زنان در تلویزیون افغانستان را شکست و در عین حال، به بدیهی ترین و ضروری ترین اصول سنت و ارزش های میهنی افغانستان، وفادار ماند.

میرمن پروین، از زیر برقع آواز می خواند؛ نه به این جهت که مانند هرزه هنرمندان، برقع را تحقیر کند؛ بلکه از این حیث که او مانند آریانا سعید؛ بانوی آواز افغانستان! هرزگی و برهنگی و سنت ستیزی و نفی و طرد هویت اصیل افغانستانی را اساس کارش قرار نداده بود.

کسانی که هنر هرزه آریانا سعید را به عنوان نماینده هنر اصیل و فاخر و ریشه دار و تاریخمند افغانستان برمی کشند و با اعطای القاب بزرگ و زمینه سازی برای جولان های خودنمایانه این نماینده هنر هرزه، روز به روز نفوذ و حضور هدفمند آن را تقویت می کنند، بی تردید در برابر جنایتی که در حق فرهنگ و هنر و مدنیت و تاریخ و ارزش های والای دینی و ملی و انسانی این سرزمین می کنند، مسؤول اند و فردا باید در قبال نسل های آینده، پاسخگو باشند.

این یک خیانت ملی تمام عیار و آشکار است؛ زیرا کسانی که هنر اصیل افغانستانی را نفی می کنند و به حاشیه می رانند و به الگوهای منحط و هرزه فرهنگ وارداتی بیگانه،‌ میدان می دهند، مرتکب یک خیانت بزرگ ملی می شوند و این چیزی نیست که بر کسی پوشیده باشد.

اشاره آقای سیاف به اینکه "اگر طالبان اسلام را از دَرَک وحشت ظلم و دهشت ضربه زدند، ما از درک فسق، فساد، رشوت، دزدی و چور و چپاول و فحشا ضربه زدیم. اسلام بیچاره بین دو آسیاب آرد است" کاملا درست و مطابق با واقع است؛ زیرا از نظر آسیبی که به دین و ارزش ها و باورهای برین دینی مردم زده می شود، هیچ تفاوتی میان تروریزم طالبانی و تروریزم فرهنگی متولیان فرهنگ و هنر این سرزمین وجود ندارد. هردو به یک اندازه، جنایت می کنند و هردو به یک اندازه، مرتکب خیانت ملی و مزدوری برای بیگانه می شوند و به همان میزان نیز مستوجب سرزنش و توبیخ و پاسخ کوبنده اند.