تردیدی نیست که احادیث و روایات مستند و معتبری وجود دارد مبنی بر عزاداری و سوگواری برای سید و سالار شهیدان؛ حضرت امام حسین(علیه السلام) و یاران استوار و با وفایش و مسلمانان به خصوص جوامع شیعی با استناد به همین مجوزهای شرعی و مذهبی، قرنهای متمادی است که در سوگ اباعبدالله الحسین(علیه السلام) و سایر شهدای کربلا نشسته اند و محافل و مجالس تعزیه و اشک و آه برگزار می کنند.
صد البته که این سوگواری ها و ریختن اشکها و آه کشیدنها، تنها جنبه صوری و ظاهری صرف و خشک و خالی نباید داشته باشد که چنین هم نیست و لازم است تا پشت هر قطره اشکی که برای امام حسین(ع) ریخته می شود و هر محفل و مجلسی که برای پاسداشت از کار بزرگ آن امام همام گرفته می شود و نیز هر آهی که از سینه های افگار و دردمند مسلمانان بیرون میاید، مفاهیم و معانی دقیق و انسان سازی از تفسیر و تاویل واقعه بزرگ عاشورا و پیام سترگ و جهان و انسان شمول رهبر کبیر آزادی و سرافرازی؛ حضرت امام حسین(علیه السلام) وجود داشته باشد.
لذا وقتی لازم می شود که هواداران اباعبدالله و مرام و مکتب سترگ عاشورا در شکل و شیوه عزاداری های خویش یک چنین ملاحظات مشروع و معقولی را در نظر بگیرند، به گونه خودکار و سیستماتیک پاسداشت ها و سوگواری ها و ریختن اشک و کشیدن آه ها، با مفهوم و پیام های نهضت کربلا هماهنگ و همراه می شوند و در واقع شعار و شعور در این قیام خدایی و بشکوه در هم میامیزد و چهره ای از یک تعزیه و پاسداشت و سوگواری درست و صحیح و انسانی از حادثه کربلا را برای بشریت به نمایش می گذارد.
چهره و شکل و شمایل درست، معقول و مشروع و نیز انسانی ای را که برای هر بیننده ای از هر دین و آئین و مذهب و نگرشی، جذاب و آموزنده و مفید خواهد بود و هیچ فرقه و طایفه و گروهی را یارای مخالفت با این شکل از پاسداشت محرم و پیام شهادت امام حسین(ع) و شهدای کربلا نخواهد بود؛ حتی اگر آن گروه و طایفه از دشمنان اهل بیت رسول خدا نیز باشند و با هر شکل از تجلیل و تحلیل از حادثه عاشورا و کارستان سترگ امام حسین(ع) و یاران پاکبازش، مخالف نیز باشند که هستند!.
واضح است که یک چنین پاسداشت و بزرگداشت از قیام و پیام عاشورا و رهبری آن، کار ساده و آسانی نیست و در واقع ادامه کار و تلاش و جانفشانی امام حسین(ع) و زینب بزرگ و سایر صحنه سازان نهضت حماسی و ماندگار عاشورا را می طلبد؛ اما از سویی یک چنین پاسداشت و تحلیل و تجلیل از واقعه کربلا، برای شناسایی شخصیت و روح امام حسین و دریافت پیام آن بزرگوار و انتقال این حقایق برای سایر مسلمانان که حسین و مرام و هدف او را حتی پس از سپری شدن قرنها، هنوز به درستی نمی شناسند و آن بزرگوار را در ردیف امثال یزید صرفاً به عنوان یک مدعی خلافت فرض می کنند، لازم، ضروری و حتمی می نماید که اگر در این زمینه و حیطه شیعیان و دوست داران اهل بیت رسول خدا(ص) تعلل کنند و کم بگذارند، بزرگ ترین جفا را نسبت به روح و باطن آئین محمدی که همانا در نهضت خونبار کربلا متبلور شد، روا داشته اند.
حال که اهمیت همراهی شعار و شعور در پاسداشت از نهضت امام حسین(ع) را یادآور دانستیم، برای تطبیق این مهم در عرصه رفتار و عملکرد به نکاتی در زمینه اشاره می شود؛ تا میان شور و شعار و پیروی واقعی از اهداف امام حسین در زندگی های شخصی و جمعی ما تطابق و توازن معقول و مشروع برقرار باشد.
۱- با توجه به باطن قیام امام و پیام انسان ساز آن، لازم است تا عزاداران و تکریم کنندگان از علما گرفته تا مداحان و نوحه خوانان و سایرین، از تحریف و گزافه گویی و خرافه تراشی در بازخوانی و بازگویی از نهضت کربلا شدیداً خودداری کنند و نیز از افراط و غلو در نقل واقعه عاشورا برای دیگران عمیقا بپرهیزند؛ چرا که این عمل علاوه بر خدشه دار ساختن چهره درخشان امام حسین(ع) و حقائق بلند و استوار نهضت عاشورا، دشمنان اهل بیت رسول خدا(ص) و مخالفان سوگواری برای اباعبدالله و یاران بزرگوارش را جریح تر از گذشته کرده و به تعبیر عوام تبر انتقاد و نکوهش آنها نسبت به تجلیل و تکریم از امام حسین(ع) و نهضت کربلا را دسته می کند.
۲- توجه به اصل مرام و پیام عاشورا و مصروف نشدن در سطح ظواهر سوگواری ها و عزاداری های خشک و سطحی و خالی از هر گونه فایده و ثمره ای برای دین و متدینان در جوامع اسلامی.
چیزی که با تاسف در جوامع مسلمان به خصوص میان شیعیان به وضوح دیده می شود؛ یعنی پرداختن به ظواهر جلوه های نهضت حسینی و فراموش کردن باطن و اصل پیام انسان ساز مکتب حسین و نقش آفرینان واقعه تاریخ ساز کربلای معلا.
مصروف شدن به ظواهر در واقع همین افراط و تفریط ها در شکل و شیوه برگزاری مراسم های عاشورایی از سوی مردم است در قالب نذر و خیرات دادن ها همراه با چشم و هم چشمی ها و سیال داری های متداول در سطح جامع شیعی که چندان ربطی به پیام و مرام و اهداف متعالی امام حسین(ع) و سایر شهدای کربلا ندارد و فقط حس خودبزرگ بینی و فخر فروشی تعدادی را در جوامع مذهبی، چاق و فربه کرده است.
۳- و سرانجام نکته پایانی اینکه تجلیل ها و تحلیل ها و تکریم ها از نهضت حماسی و انسان ساز عاشورا و قیام امام حسین(ع) باید به گونه ای باشد که موجب ایجاد و برقراری حس اخوت و وحدت در میان آحاد امت اسلامی گردد و روحیه همپذیری و برادری را در میان پیروان مذاهب چندگانه اسلامی، بیشتر از پیش تقویت و تثبیت کند؛ نه آنکه از سر نادانی و احیاناً تعصبات مذهبی، نقض غرض پیش آمده و از نهضت وحدت بحش و همه شمول امام حسین(ع) در دور ساختن دلهای مسلمانان از یکدیگر بهره برداری سوء و اهریمنی شود که این هدف و مقصد شوم را نه حسین ابن علی(ع) خواسته و نه رسول گرامی اسلام(ص) و نه هم خداوندی که مرکز و محور وحدت و یکپارچگی در میان همه ی موجودات آفرینش به خصوص در میان انسانها و به گونه خاص در میان مسلمانان جهان است.